8 Mart “Dünya Kadınlar Günü” olarak her yıl gelişmiş veya gelişmemiş ülkelerde kutlanıyor. İlk defa 1922 yılında kutlanmaya başlayan, Dünya Emekçi Kadınlar Günü her yıl kutlanmaktadır. Dünyanın tüm ülkelerinde kadınlar günü kutlanırken bazı kadınların sesleri çok gür, bazılarının da çok cılız çıktı. Geri kalmış toplumların kadınları ya kadınlar gününden habersiz, ya da boyunları eğik kaderlerine razı olmuşlardı. Özgürlüğe ulaşan kadınlar bu dünyada biz de varız, erkeklerin varlığı bile bize borçlu, sizden artımız var eksimiz yok diye seslerini yükselttiler. Kuşkusuz, her toplumda kadınların şanslısı veya şanssızı var… Ekonomik özgürlüğünü ve bağımsızlığını yakalamış olan kadınlar ile çaresiz, mahalle veya aile baskısı ile bunalan kadınlar arasında büyük bir uçurum var. Dünyanın geri kalmış ülkeleriyle Türkiye arasında üç aşağı beş yukarı pek fark görünmüyor…

Türkiye’de kadına fazla özgürlük yaramaz diye düşünenler bu ülkede yaşıyor. Kadının karnından çocuğu, başından yumruğu eksik etmeyin diyen erkeklerin sayısı azınlıkta mı yoksa çoğunlukta mı onu da tam bilemeyiz… Bu bakımdan 8 Mart gününü göstermelik olarak kutluyoruz. Yıllar öncesi Ruhat Mengi ilginç bir saptama yapmış; “ Dünya kadınlar Günü’nü ben yıllardır kutlamıyorum, kadınların dünyada rekor kıracak düzeyde şiddet gördüğü, cinayet-tecavüze uğrama ve her tür eşitsizlikte liste başı olduğu, töre cinayeti dedikleri vahşeti durdurmak için en ufak gayret gösterilmeyen ülkede Kadınlar Günü kutlaması neyimize… Birbirimizi mi aldatacağız” diye yazmış. Yerden göğe kadar yerinde bir görüş…

XXI. Yüzyılda dünyadaki en çok şiddete, tacize maruz kalan ülkelerden biri olma özelliğinden bir türlü kurtulamıyoruz. Töre cinayetleri adı altında kadınların öldürülmesi, sokaklarda boğazlanması, kurşun yağmuruna tutulmasını yaşamıyor muyuz? Bu konuda kadınların hiç mi suçu yok? Var tabii… 
Günümüzde her gün en az 3-4 genç kızımız, kadınımız sevgilisi veya eşleri tarafından öldürülüyor. İstanbul Sözleşmesinden vazgeçilmesinin payı var mı?
Tartışılır…
Bir gazete haberine göre kadın cinayetleri son yıllarda % 1400 artmış… Küçük çocuklara, genç kızlara, kadınlara karşı işlenen saldırı ve tecavüz oranının artması üzüntü verici. Bunda yasaların yetersizliği mi yoksa suçu hafifletmek, indirim yapma çabaları mı daha etkili? 
Sırası gelmişken çalışan kadınlardan kaçta kaçı amir veya memurların tacizine uğramamıştır? Basına yansımayan bu tür taciz olaylarının sayısı ne kadardır? Bilen var mı?
Dünya Kadınlar Gününü göstermelik bile olsa kutlarken durum gerçekten vahim!...
Kadınların saygı görmediği, tacize uğradığı bir ortamda uygar devletler topluluğuna nasıl ulaşabiliriz?
Dünya Kadınlar Günü, bir gün bile olsa, yine de kadınlarımıza kutlu olsun derim!…