Hayat iyi kartlara sahip olma değil, bazen kötü bir
eli iyi oynama sanatıdır.
Jack London

Her birimiz zaman zaman düşünürüz. Yaşadıklarımızı sorgularız.
“Ben mi seçtim bu yaşadıklarımı, yoksa kader miydi?” Çoğu kez cevap
bulamayız. Öyle ya da böyle yaşanacak yaşanıyor. Ben bir yere kadar
kader bu desem de seçim yaparken kendi tercihimiz olduğunu
düşünüyorum.
Bir işe başvurduğumuzu düşünelim. Belki iş yerinden teklif geldi,
belki bir ilanda gözümüze ilişti. İş başvurusuna cevap vermek bizim
tercihimiz. İşi kabul edip etmemek de bizim tercihimiz.
Evlenme kararı... Karşımıza çıkan evlenme teklifi belki uzun süreli
bir arkadaşlık sonucu, belki birileri aracı oldu. Sonuçta evlenme kararını
kendimiz vermiyor muyuz? “Bu benim kaderim,” diyerek gözü kapalı
karar verenler de yok değil elbet. Ya da boşanma aşamasına gelmiş bir
evliliği ele alalım. Tüm olumsuzluklara rağmen evliliği “kaderimmiş”
diyerek sürdürmek ne kadar doğru?
Bu konuda aile ve kültüre bağlı olarak kendi tercihini yapamayacak
şekilde donatılmış bireyler de var elbet. Sosyolojik nedenlerle tercih
kullanmamak ne yazık ki aile ve toplum baskısının bir sonucu.
Geçenlerde bir gençle konuştuğumda üniversite tercih listesini
ailesinin doldurduğunu söylemiş, beni şaşırtmıştı. Kendi geleceği ile ilgili
bir meslek seçimini ailesine bırakmak zorunda kalması da bir tercih
aslında.
Tercihlerimizin hepsi gerçekçi olmayabilir. Sonuçları bizi hayal
kırıklığına uğratabilir. Olumsuzluklar yaşasak da kendi tercihimiz olmalı
ve olumsuzlukları yok etmek için mücadele kararını da kendimiz
vermeliyiz. “Kadermiş ne yapalım?” demek yerine.
Toplumsal olarak baktığımızda bizi endişelendiren gelişmeler
karşısında “kadermiş” demekten vazgeçmeli ve tercihimizi gerçekleştirme
yollarını aramalıyız.
Doğu kültüründe kaderciliğin önemli bir yeri vardır. Özellikle
olumsuzlukları kadere bağlamak kendimizi iyi hissetmenin bir yolu olmalı.
“Kadermiş,” diyerek haksızlıkları, çaresizlikleri kabul ederek kendimizi
aldatmak kaderimiz olmamalı.