Günler, aylar, yıllar ne kadar çabuk geçiyor; İstanbul’u terk edip Datça’ya yerleşeli tam on yıl olmuş…
Katıldığım bazı televizyon programlarında gerçek bir İstanbullu olarak neden ailenin ve senin pek çok anılarının olduğu şehrini terk ettin gibisinden sorularla karşılaşmıştım. Onlara da benim İstanbul’umun artık eskisi gibi olmadığını, insanların değiştiğin, yeni şehir yaşantısına ayak uyduramadığımı ve huzurlu bir yaşam için Datça’yı seçtiğimi söylemiştim.
Datça’yı otuz yılı aşkın süredir tanıyorum. Sakin, her yönüyle yozlaşmamış, tipik bir Akdeniz ülkesine benziyordu. Yaşamımın sonlarına doğru orada yazılarımı yazacağımı düşünmüştüm. Başlangıçta her şey düşündüğüm gibiydi.  
Kuşadası’ndaki, Marmaris’teki,  Bodrum’daki yapılaşma ve yozlaşmanın,  eski yoldan ötürü buraya ulaşamayacağını sanmıştım. Ama yanılmışım. Önce Marmaris-Datça yolu genişletildi, tehlikeli dönemeçler ortadan kaldırıldı ve ulaşım kolaylaştırıldı. Günümüzde bu da yetersiz olacak ki; yol daha da genişletildi. Bazı Datçalıların dediği gibi ilçenin idam fermanı yeni yolla imzalanmıştı.
Televizyonlarda ve basında Datça’yı tanıtan yazıların çıkmasıyla bu şirin kasabaya akın başladı. Ardından inşaat ve emlak komisyoncularının ofisleri birbirini izledi. Türkiye’nin pek çok yerinde olduğu gibi Datça’da betona gömüldü. Küçük ve adı villa (!) denilen yapılar trilyona satılmaya başladı. Böyle olunca da kiralar da büyük şehirlerdekilerle eş oldu.  Datçalılar ve nüfuslarını buraya taşıyan, yeni Datçalılar da şaşkına döndü. Medyada yaşam güçlüğünden ve geçim derdinden şikâyetçi olanlar, zar zor geçinenlere karşı bu kadar paranın nasıl kazanıldığına insanın aklı ermiyor.

Cumhuriyet Meydanında halkın elbirliği ile 150 yıl önce yaptığı tipik cami yıkılarak, bir hayırsever(!) tarafından kilise benzeri garip bir cami yapıldı. Mimari yönden yeterli bilgileri olmadığından yöneticiler bu garip camiye itiraz etmediler. Uzaktan bakıldığında kilise kulesine benzeyen minaresiyle tipik bir yozlaşma örneği ortaya konuldu. 
Kısacası kasaba inşaat şantiyesine dönüştü, iş makineleri, beton döken araçlar, demir kesen objeler ve matkap gürültüleri şehre hâkim oldu. İnşaat yasağını bile dinleyen olmadı. Şehrin girişindeki tepeler bile oyularak yerlerine bloklar yapıldı. Zeytin ile badem ağaçlarının sayıları azaldı.
Turist ve tatilciler akınına karşı restoran ve kafeler fiyatlarını yükseltti; kışın iş olmuyor yazın ne kazanırsak kâr mantığı her şeye hâkim oldu. Bu arada Datça Belediyesi Bodrum’da olduğu gibi fiyatları daha hesaplı bir işletme açtı. Ancak kafelerin baskısına karşı koyamayarak o da fiyatlarını yükseltti.  Oy uğruna bu memlekette neler olmuyor ki…

Bu arada Datça’da mesken edinenler, kaçak da olsa bir oda daha ekleyerek kiralayalım, bu furyadan nasiplenelim dediler. Bazıları da evlerini terk edip yakınlarının yanına veya çadırlara taşınarak evlerini günlük haftalık kiraya verdiler. Yeri gelmişken belirtmek isterim ki; bunları yapanların hiç biri Datçalı değil, sonradan gelenler…
Datça artık kapasitesini çok aştı. Birçok yerlere su gitmiyor, elektrikler zaman zaman kesiliyor ama yeni inşaatların ardı arkası kesilmiyor…
Tatilciler kendi şehirlerinde yapamadıklarını burada yapıyorlar. Şehrin hemen her yerinde çöp bidonları olmasına rağmen çöp torbalarını park etmiş araçların yanına bırakıyorlar. Trafikte yasalara uymuyorlar. Bu yönde kendilerini ikaz eden olmayınca da biz burada dilediğimizi yaparız diyorlar.
Datça’nın sokaklarında, marketlerde kadın ve erkekler mayolarıyla dolaşıyorlar….

Bir zamanlar mavi bayraklı denizi bile kirlendi. MUÇEV denilen kuruluş kıyıları otellere adeta bağışladı, şezlonglarla donatıldı. Datçalıların denize girebilecekleri bir halk plajı kaldı. Orası da üst üste insan yığını halinde... Datçalılar ve sonradan Datçalı olanlar tatilcilerle, yazlıkçılar gittikten sonra denize gireriz diyerek evlerine kapandılar.
 Kısacası bir zamanların o güzel Datça’sı artık sizlere ömür…