Bir sonbahar sabahı, denizin mavisiyle gökyüzünün yumuşak pembe tonları arasında bir yürüyüşe çıktığımızda mevsim değişiminin büyülü çağrısını hissetmemek mümkün mü? Çoğu ağaçların yaprakları yazın coşkusunu geride bırakarak sarı ve turuncu renklere bürünürler. Ama Datça, zeytin ve sakız ağaçları, maki toplulukları ile  yeşilin çoğunu korur sonbaharda. Kışa yaklaştıkça badem ağaçları ve begonviller döker yapraklarını. Üstelik yağmurlar başlayınca Mayıs ‘dan itibaren sararan otlar tekrar yeşerir sonbahara inat. İşte Datça böyle özel bir yarımada..

Sahile vardığımızda denizin esintisi sonbaharın kokusunu taşır. Kıyılar sarı yazın güzelliğinden faydalanmak isteyenlere açar kucaklarını. Rüzgar kimi zaman sert esse de serinletir yazdan kalma günleri. Akşamları ince bir hırka yeter korunmaya. Söyleyeceğim o ki Datça bildik sonbaharı değil kendine özgü bir yaz arkası yaşar, yaşatır.

Çoğu belde okulların açılmasıyla sessizliğe bürünür. Yazlıkçılar gider, belde emeklilere ve yerlilere kalır. Sabahları sıcak bir çay eşliğinde denizin dalgalarına bakıp sonbaharın sesini dinlemek de huzura davet eder insanları.

Sonbaharın hüznü rüzgarın melodisi ve denizin şarkılarıyla doğanın büyüsüne sürükler insanı. Her mevsimin ayrı bir güzelliği var elbet. Ancak kalabalık ve yorgun bir yaz geçiren sahil beldesi sonbahar ile adeta sakin bir dinlenme evresine geçer.Belki biraz da hüzün hakim olur. Bu hüznün en acı yanı yazlıkçıların ayrılması ile ortaya çıkar. Plajlar sessizleşir, restoranlar ve kafeler yavaş yavaş toplarlar sahile yayılan masa ve sandalyelerini. Yazlıkçılar gider, ya terk edilen dostlar? Kedi ve köpekler yazın çocukların oynadığı sahillerde dolaşırken, yazlık evlerin bahçelerinde oynarken mutlu görünürler. Ancak yaz sona erdiğinde birçoğu yardıma muhtaç hale gelir. Sahil beldelerinin yerel hayvan severleri bu terk edilmiş dostlara yardım eli uzatmaya çalışsa da yeterli olmaz çoğu kez.

Yazlıkçıların ayrılması sahil beldelerinin doğal güzelliğini vurgulayan sonbaharın bir yüzüdür, ancak bu ayrılık aynı zamanda unutulan dostların hüznünü de hatırlatır.Bir zamanlar sevgi ve dikkatle beslenen kedi ve köpekler, yalnızlık ve açlıkla karşı karşıyadır. Neyse ki duyarlı belde sakinleri ellerinden geldiğince destek olmaya çalışmaktadır. Bu insanlığımızı gösterme ve sadık dostlarımızı koruma şansımızdır.