Adil Çulhaoğlu

Günümüz insanın yaşamak zorunda olduğu yalnızlık, çağımızın yeni bir stres kaynağı olarak çare aranan bir sosyal sorun olarak kabul edilmeye ve yalnızlıkla mücadele için birimler oluşturmaya, hatta İngiltere’de bakanlık bile kurulduğu bilgileri gelmeye başladı. Ailelerin küçülmesi, sanayileşme, kırsaldan şehirlere göç gibi nedenlerle hızla artan yalnız yaşayanların sayısı sosyalleşme probleminin yanında yalnızlığı artırmış görünüyor. 

Şehrin kalabalığında, ‘gemisi batmış’ gibi düşüncelere dalan, yalnızlığı yaşayanlar o kadar çok ki, ellerindeki cep telefonlarından iletişim kurmaları çare olmuyor, çareyi seyahate çıkmakta buluyorlar. Tatilde kumsalda, otelde yeni insanlarla tanışmak ne mümkün. Cep telefonuna  çeşitli sosyal medya mecralarından gelen mesajları takip etmekten vazgeçilmiyor.

Şehirde yalnızlığı, İzmir’de  Kemeraltına yakın küçük bir otel odasında tatmış, şehirde yabancı olduğumu hissetmiştim.  İzmir’in  alışveriş merkezi  Kemeraltı  Çarşısı  canlı kalabalığı, akşam saatlerinde ardı ardına  kapanan dükkanların kepenk ve kilit sesleriyle sessizliğe gömülüyor,  insanlar işlerinden evlerine gidiyordu. Cadde ve sokakların ıssızlaştığını gördüm. Şehrin yerlileri bir günü bitirip, akşamına başlıyordu. Sadece şehre gelmiş yabancılar ve turistler görünüyordu etrafta. Saat 6’dan sonra bu ıssızlık, sessizlik, artıyordu. Akşamı ilerleyen saatlerinde, 8.30’dan sonra insanlar dışarı çıkıyor canlılık başlıyordu. İnsanlar  evden çıkana kadar, bu durum devam ediyordu, 9.00 dan sonra şehrin canlanıyor, lokanta kafelerin yoğun olduğu yerlerde  ama  şehrin kalabalığında yabancıların yalnızlığı hissediliyordu

Dilini bilmediğin, senin dilini de bilmeyenlerin arasında olmak da insana yalnızlığını yoğun olarak yaşatıyor. 1995 yılında, Münih’ten Marsilya’ya gitmiştim, Fransızca bilmiyorum. Almanca, İngilizce konuşan yok. Dönüşte Nis’te aktarma için istasyonda beklerken anonsları, takip etmeye çalışıyordum. Bütün anonslar gibi yankı yaptığından anlaşılması güç anonslardandı. Peronda, Alman olduğunu tahmin ettiğim sırt çantalı 2 kadın görmüş, yanlarına gitmiş, anonsu anlamadığımı, Münih trenini beklediğimi söylemiştim. Onlar da bizde aynı treni bekliyoruz, demeleri üzerine rahatlamıştım.

Trene binip ilk vagonda boş koltuklara oturup Almanca sohbet ettiğimizi unutmuyorum. Aslında  Fransızca bilememizden dolayı yaşadığım yalnızlıktan  kurtulmuş  olduğumuzun bir sevinci vardı bizlerde. Konuşmaktan yorulunca, herkes kendi vagonuna gitmişti.

 İzmir’in Kadife kalesi, İstanbul’un Beyoğlu’su, Ankara’nın Sakarya caddesi, Adana’nın Küçük Saati gibi şehirlerin özellikle alışveriş, yeme içme mekanlarının  yoğun olarak bulunduğu yaya bölgelerinde, şehre başka yerlerden belirli süreliğine gelenlerin hissettiği  yalnızlık bu.

Robinson, gemisi battığı için bir adada yapayalnız yaşamak zorunda kalmış, yaşadıklarını romanlaştırmıştı. Teknolojinin bütün olanaklarına rağmen, insanlar arasındaki yalnızlık, Robinson’un, yaşamak zorunda olduğu adadaki yalnızlıktan daha zor geliyor insana. Robinson doğayla baş başa, ama zorunluluktan yalnız kalmış.

Bir günaydın, bir merhaba, bir iyi akşamlar, bir afiyet olsun, demek, nasıl olur ki….