Uzman Klinik Psikolog F. Çilem DENİZ

Sevgili okuyucu merhaba, bir Datça akşamı klavyenin başına oturmuş hayal ürünü bu hikâyeyi anlatmakla başlıyorum, yazı dizisi olarak size sunacağım bu hikâyenin ikinci bölümünü paylaşıyorum.

 … bu yazının amacı yolunu kaybetmiş bir ruhun yolunu bulma serüveni olacak, sizin de eşlik edeceğiniz bu yolculuk belki içinizde bir yerlerde anlam bulacak…

Bölüm 2

Nereye kadar devam edebilecekti? Bu soruyu sorarken bir yandan bir noktada patlamaktan korkuyor, bir yandanda kendini bu noktaya neyin getirdiğini kestirmeye çalışıyordu.Düşündü... konfor muydu?

Rahat bir yaşantı sürmek adına mı seçmişti hep kolay yolları, hayallerinden onu vazgeçiren şey her adımda kolaya karar verdiren şey, kolay yoldan yürüme seçimi miydi? Konforlu bir yaşam uğruna mı vazgeçmişti benliğinin arzularından?Rüzgârın onu savurmasına bu yüzden mi izin vermişti?..

Durdu...Suçlu aramaya başladı. Tek başına yapmış olamazdı tüm bunları, suçlu bulmalıydı. Zira suçlu olan kendisiyse eğer; bu düşünceye katlanmak,kabahatin kendisinde olduğunu kabullenmek dayanılamaz bir duyguydu… Onu yanlış kararları vereceği ana kadar getiren zamanlarda acı çekmiş, bastırılmış, istediklerini yapmak için eyleme geçtiğinde engel olunmuştu. Sonunda tüm engeller kalktığında, aslında ruhundaki şeytanlar palazlanmış ve bu defa kendi kendine acı çektirmeye,  kendi duygularını bastırmaya ve kendine engel olmaya başlamıştı… Kabuğunu kırma zamanı geldiğinde çevresine uyum sağlamak, en az riskli olanı seçmek içinkendini sınırlamıştı.. Halbuki geçmişte engellendiği zamanlarda, içinde fırtınalar kopuyor, zincirlerinden kurtulacağı güne erişmek için günleri sayıyordu. Ama günü gelip de zincirlerinden kurtulduğunda özgür olmak onu nasıl da korkutmuş, zincirsiz olmak onu nasıl da çıplak hissettirmişti…

Eğilmiş, zincirlerini kuşanmış ve kendini yavaş yavaş yok oluşunun bataklığına sürüklemişti…

 Peki şimdi ne olacaktı bu kadar gerisin geriye bakış, tüm basamakları tek tek yoklayış? Hiçbir şeyi değiştirmiyordu. Artık şeytanları kendi içindeydi. Bugün hatta şuan bile damarlarında zincirli bir yaşantı akıyordu… Peki şimdi ne olacaktı.?

Karar verdi; burada duracaktı… Yapıp ettiklerini tek tek eleştirmek, bunu kendisine yapmak çok acı veriyordu.“Bu kadar acı çekmek yeter” dedi. Geriye çekildi. Uzaktan bakmayı denedi. Büyük resme bakıyordu. Aslında yıllardır kendisine bunu yaptığını farketti; her yaptığını sorgulayışını, hatasız bir hayat sürdürme arzusunu gördü. Bu arzu öylesine güçlüydü ki düşmekten korktuğu her an sıkı sıkıya bağlamıştı bedenini. Varoluşundan beri huzursuzluğu vardı aslında. Yeni değildi ama bugün buraya baktığına göre dönüşmek için belki de doğru zaman gelmişti. Ruhunda gizlenmiş bir çark vardı, ona bunu yaptıran buydu aslında… Zincirleri taşınamayacak kadar ağırdı artık ve hayatı bu şekilde yaşamak ona mutluluk vermiyordu. Kolay bir hayat yaşamak için vazgeçtikleri benliğini yaralıyordu ama artık eskisi gibi değildi, fark etmişti. Döndü ve baktı… Bu çark değiştirilmeli, bu zincirler kırılmalı, bu rüzgarın önünden çekilmeli, ayaklarını bataklıktan çıkarmalı…

… Hatalarını biriktirdiği çuvalı sessizce yere bıraktı…

Devam edecek…