Derindir insanın kalbi; bazen dibi görmeden çıkamaz suyun yüzüne. Bazen batar, kalır o karanlıkta… Nefes alamaz, üşür — hem de iliklerine kadar. Turgut Uyar’ın dediği gibi, “İnsan yaşadığı yere benzer; o yerin suyuna, o yerin toprağına…”

Kalbin karanlığı da, aydınlığı da o toprağın içindedir. Bazılarının ise sığ suları vardır. Onlar her duyguyu yaz yağmuru edasıyla yaşar, ardından gökkuşağı sevinciyle tamam sayar tüm sevdaları.

Edip Cansever’in “Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk — hiçbir yere gitmiyor” dizesindeki gibi…

Derinlere inmeden, yüzeydeki neşeyle yetinirler.

Şarkılar mı, şiirler mi insanı derinleştirir, bilinmez…

Ama Zeki Müren’in “Ben seni unutmak için sevmedim” derken kurduğu o cümle, işte tam da bu derinliğin kanıtıdır.

Attila İlhan’ın “Ayrılık da sevdaya dahil” dizesinde olduğu gibi, duygunun içindeki acıyı kabullenenlerdir bizi etkileyen.

Kimi zaman Orhan Veli’nin yalınlığı, kimi zaman Cemal Süreya’nın inceliği dokunur kalbimize. Ve belki de bütün mesele, Nazım Hikmet’in dediği gibi: “En güzel deniz, henüz gidilmemiş olandır.”

O yüzden her mutluluk, her acı kadar yalnızca size aittir. Onu nasıl yaşayacağınıza siz karar verirsiniz; kimse sizin yerinize o derinliklere inemez.

Ne örnekler, ne tavsiyeler, ne de sizi şablonlara  sıkıştıran akıl hocaları kalbinizin pusulasını ellerine alamaz. Çünkü kalp, en çok yalnızken konuşur. 

Kimi zaman o ses bir şairin dizesine karışır, kimi zaman dalga sesine. Ve siz, o sesi duymayı öğrenene kadar, başkalarının kelimeleriyle yaşamaya mahkûm olursunuz.

Ama bir gün gelir, suyun yüzüne çıkarsınız. Üzerinizden damlalar süzülür, gözlerinizde yeni bir ışık yanar.

İşte o an anlarsınız ki, derinlik aslında bir kayboluş değil; kendi kıyınıza varmanın uzun bir yoludur.