O beni çoktan terk etti aslında.

Ama uzmanlar “İçindeki çocukla temas kur,” diyorlar. Sanki temas kurunca her şey çözülürmüş gibi. Ya kırgınlıklar, hayal kırıklıkları, o sessiz öfkeler…Mübarek sanki oyun hamuru, hemen yumuşayacak.

Öyle olumluma yap, enerjini yükselt, çiçeği böceği selamla, güneşe, aya bak, hımmmm derin nefesler al demekle olmuyor. 

Ama ben yine de denedim. Geçen gün oturduk karşılıklı. Zihnimin kuytu bir yerinde. İç sesimle. Ya da ne kaldıysa ondan… taviz vermeden üst perdeden giriş yaptım; “Bak,” dedim, “dürüst olacağız. Lafı eğip bükmek yok. Susup içine atmak yok. Kendini kandırmak hiç yok.”
O gözlerini kaçırarak gülümsedi. Müstehzi bir gülümseme… Tanıdık. Her şeyi bildiğini sanan yetişkinlerin çocukları küçümserken takındığı o surat. “Üzülürsün,” dedi. “Yaraların yeniden kanar. Yönünü kaybedersin.” İçimden güldüm.
Sanki hiç kanamadı. Sanki dayak yemeden çıktığımız bir kavgamız var sicilimizde. “Peki,” dedim. “Sen anlat.”
Aynı gülümseme ama sanki biraz hüzünlüydü. 
Destur dedim, sen kimsin bana acıyarak bakıyorsun. 
“Kızgınsın,” dedi.
“Evet,” dedim. “Sisteme, düzene, siyasete hatta tesisatçı Cemal ustaya..
Hiç duymadı bile sözlerimi.
“Neyin eksik?” diye sordu. Helikopterim, yelkenlim yok mesela ama bende de bunları isteyecek heves yok. Gülüştük. O sustu ben onunla değil ama hala kim olduğunu bilmediğim biriyle konuşmaya devam ettim. 
Kök salamamak bir eksik midir acaba.
Bir umut açığım var mesela bir de ne istediğimi bilememek.

Tabi hayatım boyunca yarım kalmış cümleleri unutmamak gerek.  Ben bu hiç “tamam” olmamış gibi bir hisle nasıl anlatayım neyin eksik olduğunu. Gittin mi diye seslendim… Ses yok. Soruyu sen sordun be çocuk. Beni uzmanlar sana gönderdi. Sende pek hevesli karşıladın beni. Şimdi nereye gittin.

Yüzleşelim hadi. Madem indik senin seviyene, madem çocukluğumuz bügünün şifrelerini taşıyor. Haydi o zaman açalım tüm kapıları…

“O gülümseme, artık bize ait değil.”

Bir sonraki karşılaşma beklediğimden erken oldu.

Ben mi O’na gittim o mu geldi hatırlamıyorum. Tek bildiğim O’ nun daha dertli olduğuydu. Şimdi her şey birbirine girdi. 
“Beni susturdunuz,” dedi.

Canım yandı Ağladım ‘geçer’ dediniz.
Sinirlendiğimde kızdığımda ‘ayıp’.
Korktuğumda ‘saçmalama’. 
Ve en çok da: ‘Sus, şimdi zamanı değil.” İşte kırılma noktam buydu benim. Şimdiki seninle aramız ilk o zaman açılmıştı.  Sen büyüdükçe o sırası değil sus diyenlere inat hiç susmadın başına ne işler açtın. 
İşine geldiğinde büyüdün, işine gelmediğinde otur oturduğun yerde sen çocuksun diyenlere nispet hiç kimseye itaat etmedin. Bundandır bana gelişindeki bunca gecikmen.. 

Büyüdüğümü hatırlamıyorum diyecek oldum, susturdu hemen ben de  çocukluğumu hiç bilemedim, bütün bunlara rağmen ben hala buradayım ama sen kendinden çok uzaktasın”dedi

“Bazen sessizlikler anlatır bütün hikayeleri .”

 Dün son kez seslendim O’na yüzleşmek için değil, namusluca  helalleşmek için.

“Burada mısın?”

Sadece içimde dolaşan bir yankı.

Eskiden fısıltıydı. Şimdi suskunluğu bile bağırıyor. Saatlerce konuştuk sessiz sessiz.  

İkimiz de birbirimize borçluyuz.  En iyisi mahsuplaşmadan helalleşelim dedim. Cevap verdi mi duyamadım ya da duymak istemedim.

İsmail Fidanay