İnsanoğlu bir gün;

Virgülü kaybetti: Söyledikleri birbirine karıştı.

Noktayı kaybetti: Düşünceleri uzayıp gitti, ayıramadı onları.

Ünlem işaretini kaybetti bir günde: Sevinci, öfkesi, bütün duygularını kaybetti.

Soru işaretini kaybetti bir başka gün: Soru sormayı unuttu.

Her şeyi olduğu gibi kabul eder oldu.

İki noktayı kaybetti bir başka gün: Hiçbir açıklama yapamadı.

Hayatının sonuna geldiğinde

Elinde sadece tırnak işareti kalmıştı.

“İçinde de başkalarının düşünceleri vardı yalnızca.”

Alex Kanevsky

Hiç yorum yapmadan, sadece bu satırları paylaşmak bile günümüzü ve geldiğimiz noktayı anlatmaya yetiyor. Çok kaybetmeye başladık. Nerede o eski komşuluklar, dostluklar? Nerede o eski nezaket, saygı, hatır ve vefa? Eski siyasetçiler, eski gazeteciler, eski emekli paşalar, eski güvenlik uzmanları, eski haber sunucuları, eski sanatçılar… Şimdi hepsi virgülsüz koşuyor ve noktanın nereye konacağını bilmiyor.

Sözler birbirine karışıyor artık; virgül olmayınca iletişim bozuluyor. Sosyal medyada insanlar birbirini duyamıyor, dinlemiyor. Ekranlar üzerinden kurulan ilişkiler yüz yüze iletişimi gölgeliyor; tartışmalar keskin ve çoğu zaman saldırgan.

Karar veremiyoruz; noktayı bilmeyince netlik kayboluyor. Siyaset, ekonomi, toplumsal meseleler sürükleniyor; belirsizlik her alanda hüküm sürüyor. İnsanlar fikirlerini net ifade edemiyor, fikirler havada asılı kalıyor.

Duygular bastırılıyor; ünleme yer bulamayınca coşku, öfke ve sevinç sessizleşiyor. Toplum olarak hislerimizi dile getirmekten çekiniyoruz. Öfke, hayal kırıklığı ve umutsuzluk içimizde birikiyor, fakat sesini duyuramıyor.

Merakımızı ve sorgulama cesaretimizi yitirdik; soru işaretinden korkunca. “Neden?” demeyen, sorgulamayan toplumlar kolay manipüle edilir. Yalan ve yanlış bilgiler hızla yayılıyor; eleştirel akıl geri plana düşüyor.

Açıklama yapamaz olduk; iki nokta ne işe yarar bilmeyince. Diyalog yüzeyselleşti, tartışma kültürü yitirildi. Fikirler gerekçesiz, tekrar ve sloganlarla ifade ediliyor. Farklı düşüncelere yer kalmadı; empati eksikliği toplumun dokusunu eritti.

Ve yolun sonunda elimizde sadece emoji kolaylığında tırnak işareti kaldı. Başkalarının sözleri, başkalarının düşünceleri… Kendi cümlemizi kuramıyoruz. Kendi sesimiz artık kayıp.

Hadi bakalım: En erk, en büyük, en zengin, en tanınmış siyasiler, gazeteciler, sosyal medyacılar, yorumcular, sunucular… Bizim ilkokulda yazdığımız kompozisyonlardaki kadar da mı biriktirmediniz şu noktalama işaretlerini?

Unutmayın: Kendi sözlerinizi kaybederseniz, elinizde sadece başkalarının düşüncelerini aktardığınız tırnak işaretleri kalacak.