Kaostan beslenir bazı insanlar.

Bazen siyasetçidirler, bazen sanatçı.

Kimi zaman bir gazeteci kılığına girerler, kimi zaman sıradan bir mahalle esnafına.

Hep başka bir maskeyle sokulurlar hayatımıza.

Başlarda fark etmeyiz.

Çünkü çok sabırlıdırlar.

Her ortamda kriz ararlar. Tartışma çıkar, yangın büyür, insanlar birbirine girer…

Onlar köşede sessizce izler. Olan bitenden beslenir.

Kaos onlar için bir yıkım değil, fırsattır.

Bir inşaat alanı gibi görürler orayı; kendi çıkarları için yeni bir düzen kuracakları boş bir zemin.

İyi niyetli insanlar, düzenin bozulmaması için uğraşırken onlar daha çok gürültü çıksın ister.

Çünkü ne kadar çok toz kalkarsa, o kadar görünmez olurlar.

Gerçek yüzlerini gizlemek için karmaşaya ihtiyaç duyarlar.

Ve genellikle başarılı olurlar.

Toplum olarak en çok bu noktada yanılıyoruz:

Gürültüyü çıkaran kişilere değil, ortamdaki sessizlikleri bozanlara dikkat kesiliyoruz.

Oysa gerçek tehlike, hep izleyenlerde.

Hiçbir fikri açıkça savunmayan, hiçbir konuda net pozisyon almayan ama her dönemin güçlüleriyle yan yana kalabilen kişilerde.

Bir gün bakarsınız, en demokrat geçinen kişi; otoriterliğin önüne halı seriyor.

Bir başka gün, “barış” sloganları atan bir figür; en kirli savaşın propaganda aracı olmuş.

Toplumsal belleğimiz zayıf. Bu da onları cesaretlendiriyor.

Çünkü biz unutuyoruz. Onlar ise hatırlamakla kalmıyor, strateji geliştiriyor.

Ve ne yazık ki; bu ülkenin en kalıcı figürleri, maskesi en sağlam olanlar oluyor.

Ama yine de…

Kaostan beslenenler, günü kurtarsalar da yarını kazanamazlar.

Çünkü hakikat, bir gün mutlaka ortaya çıkar.

Ve o gün geldiğinde; herkes kendi rolünü, kendi maskesini, kendi tercihini üstlenmek zorunda kalır.

Son yıllarda, bazı figürlerin sessizliği çok daha fazla şey anlatıyor artık.

Ne söylediklerinden çok, ne söylemedikleri konuşuluyor.

O kadar çok şey bilip hiçbir şey demeyenlerin sayısı arttı.

Ve bu da gösteriyor ki, maskeler sadece gizlemek için değil; zaman kazanmak için de takılıyor. Memleketin en iyi tarihçisinin siyasi konjonktüre göre tarih yorumlaması ile bakkalın zam gelecek diye bakliyat gizlemesi aynı şey aslında. En vatanseverin  sahte belge ile askerlikten kaçması kadar komiktir tefecinin milli sermaye söylemi.

Kolay yalan söylemek yetenek, gerçeği haykırmak ise bozgunculuk sayılırken idealist olmanın zulmüne kim niye katlansın nasihatı gibidir kaosu fırsata çevirmek. 

Krizler artık sadece ekonomi ya da siyaset alanında yaşanmıyor.

Toplumun adalet duygusu, güven duygusu, birlikte yaşama umudu…

Hepsi birer kriz halinde.

Ve bu krizlerden beslenenler, en çok da bu duygusal enkazda yükseliyor.

Bireysel konumunu, ilişkilerini, prestijini korumak için hiçbir riski almayanlar…

Her taşın altından çıkmayacak kadar ustaca duranlar…

Ama arka kapıdan hep en doğru zamanda geçenler…

İşte bu maskeli hayatlar, yalnızca bireysel değil, kolektif hafızamızı da esir alıyor.

Ve ne yazık ki; biz, bu maskeleri bazen öyle bir kabulleniyoruz ki,

Yüzlerini görünce şaşıracak cesaretimiz bile kalmıyor.

Ama unutulmasın:

Gerçek, sonunda en sade haliyle gelir.

Ve o geldiğinde; herkes kendi sesiyle, kendi suskunluğuyla, kendi izleriyle tanınır.