Başka bir deyişle; günümüzün akademisyenlerden kaçının makalesi batının bilimsel yayınlarında kaynak olarak gösteriliyor? 
Basında ara sıra da olsa intihal haberlerini okuyoruz. Bu yönde suçlananların tezlerinin bir kez daha incelendiğini ise hiç sanmıyorum.
Üniversitelerde bilimsel ağırlıklı doktora tezleri yapılıyor. Bilimsel değeri olan bu eserleri üniversiteler neden yayınlamaz ve dosya olarak kalır… Ona da akıl sır ermiyor.
Benim zamanımda doçentlik veya profesörlüğe yükseleceklerin basılmış eserleri olmaları istenirdi Bu yönde çalışma yapanlar uğraş verirler, zaman harcarlar. Eser ortaya çıkar; araştırmacı değil hakkı olan telifi almak bir yana yayıncıya üstüne para vererek kitabını bastırabilirse sevinir!..
Yüksek öğrenimde böylesine bir karmaşa yaşanırken; deprem nedeniyle üniversitelerin kapatılıp online eğitime geçilmesi veya ders saatlerinin azaltılmasına karar verildi. Bence bu karar sorunlu olan eğitime darbe vurmaktan öteye gidemez.    
Gerçek eğitim mi; yoksa ismi eğitim mi olacak?
Bir bilen varsa bunu açıklamalı…
Online eğitimden ders alacak öğrencilerin kaçının tableti veya akıllı telefonu var?
Üniversite bazılarının düşündüğü gibi orta öğretim değildir. Öğrencilerin kütüphaneden, laboratuardan yararlanacağı bilim yuvaları olmalıdır. Özellikle bazı derslerde öğrenciler kesinlikle hocalarıyla yüz yüze öğrenim görmelidir. Hocasına anlamadığını sorar veya konunun anlatılanlar dışında derinleştirilmesini isterler.  Kısacası bazı derslerin teorik olarak anlatılması yeterli olmaz. 
Üniversitede ders verdiğim günlerde öğrencilerin derse olan ilgi süresini izlemiştim. En azından ilk yarım saat sonrasında öğrencinin dikkati dağılır; öyle olduğunu gördüğüm an derse biraz ara verir, sonra kaldığım yerden devam ederdim. Konum arkeoloji ve sanat tarihi olduğundan öğrencilerimle ekrana yansıttığım plan, yapı ve küçük sanat eserleri üzerinde tartışır, onların sorularını yanıtlardım. Ayrıca dersten önce konumla ilgili kaynakları tahtaya yazar, o eserler üzerinde konuşur ve kütüphane de o kitapları mutlaka görmelerini önerirdim.
Tıp, diş hekimliği, kimya, fizik, mimari, çeşitli dallardaki mühendislik gibi teknik ve bilimsel ağırlıklı derslerin online ile verilmesi olanaksızdır. Biz yaptık oluyor derseniz; o zaman uzmanlık ve bilim olmaz. Yalnızca dostlar alış verişte olsun denilir. Doktor, diş hekimi diploması verilenler hastasını tedavi edemez, mimarın veya mühendisin yaptığı bina çöker…
Birkaç ay önce Antalya’da özel bir hastanede check- up yaptırmış ve gözlerimi muayene ettirmiştim. Doktorlara muayene öncesinde nereden mezun olduğunu sordum ve Cerrahpaşa Tıp Fakültesi deyince kendimi içim rahat olarak onlara teslim ettim. 
Üniversiteler bilim yuvaları olduğu kadar öğrencilerin sosyalleştiği kurumlardır. Özellikle öğrenciler yeni arkadaşlar edinir, çeşitli konularda sohbet ederek dünya ve toplumsal görüşlerini genişletirler.
Öğrencilik yıllarımda ders sonrası veya öncesinde arkadaşlarla kantinde, bahçede oturur günün olaylarını tartışırdık. Bu arada çeşitli siyasi dergi ve gazeteler üzerinde de konuştuğumuzu,  tartıştığımızı hatırlıyorum. Hayata atıldığımızda; daha doğrusu gerçeklerle yüzleştiğimizde derslerimizin dışında bilgi ve görüşlerimizin ne kadar geliştiğini görmüştük.
 Kısacası online ile üniversite eğitimi yeterli bir eğitim olmaktan çok uzaktır. Gençlere işe yaramaz diploma vermekte çözüm değildir. Üniversite mezunlarının iş bulamayışlarında yetersiz eğitimin büyük payı olduğunu sanıyorum.