Üniversite öğrenciliğimin ilk yıllarında bu tarihi olaya ve daha sonraki 1980 darbesine tanık olmuştum. Dilerim toplum olarak 1980 darbesinin benzerini bir daha yaşamayız. 
İstanbul Hukuk Fakültesine girmiştim. Arkadaşlarımdan bazıları önce yedek subaylığımızı yapalım sonrasını düşünürüz demişlerdi.  O yıllarda lise mezunu ve dengi okullar yedek subay oluyordu. Onları üniformalı görünce imrenmiş, bir yıl sonra ailemden habersiz işlemlerimi yaptırmış ve süvari yedek subayı olmuştum. Urfa’da 14. Süvari Tümeni ve 14 Süvari alayında göreve başlamıştım. O yıllarda Demokrat Partinin şiddete yönelik baskıcı dönemleriydi ve subayların iktidarın tutumundan huzursuz olduklarını gözlemlemiştim. 
27 Mayıs dünyada yaşanmış, sivil ve askeri darbelerden çok daha farklı bir anlam taşımaktadır. Öncelikle bu darbe; gerçekte geliyorum sinyallerini veriyordu. Ben bir teğmen olarak bunu fark ediyorsam  Demokrat Parti yöneticilerinin bunu nasıl göremediğine hala şaşarım. Belki de görmek istememişti.
Türkiye’de siyasi ortam böylesine gerginleştiği günlerde terhis olarak Hukuk Fakültesini bırakıp önceden istediğim Edebiyat Fakültesi Arkeoloji Bölümüne girmiştim.  
Beyazıt’ta Aksaray’a inen yolun başında olan Edebiyat Fakültesinde derste olduğumuz bir gün; büyük bir uğultu duyunca pencerelere koşmuştuk. Aksaray’dan oldukça kalabalık  bir öğrenci kalabalığı; “Menderes istifa”, “Kahrolsun diktatörler” diye bağırıyorlar ve sonra da  Gazi Osman Paşa’nın Plevne Marşıyla Beyazıt’a doğru yürüyordu.  Sonradan bu marş darbenin sloganı olmuştu. Bizler de dersi bırakıp dışarı çıkmıştık.  O günlerde İstanbul Üniversitesinde bazı olaylar yaşanıyor ve bunlar kulaktan kulağa yayılıyordu.  Bu durum öğrencileri daha da tahrik ediyordu. İktidar Ankara ve İstanbul’daki öğrenci olaylarında öğrencilerin dağıtılması için emir vermişti. İstanbul Üniversitesi’nin bahçesinde de bazı olaylar yaşanmıştı.  Sonradan Yassıada da yargılanan Zeki Şahin  ve Bumin  Yamanoğlu isimli iki polis şiddet içeren davranışlarıyla öne  çıkmıştı. O zamanlar rektörlüğün talebi olmadan üniversiteye giremeyen polis, kural tanımadan   üniversiteye girmiş ve öğrencilerini korumak isteyen  İstanbul Üniversitesi Rektörü Ord.Prof Sıddık Sami Öner’e şiddet gösterilerek  yere düşürmüş, gözlüğü kırılmıştı.  O sırada Beyazıt’ta Marmara Sineması önünde toplanan öğrencilerin üzerine atlı polisler atlarını dörtnala kaldırmış öğrenciler kaçışmaya başlamıştı. Askerliğimi süvari olarak yaptığımdan arkadaşlarıma taş zeminde dörtnal at sürülmez, şimdi bunlar peş peşe yerlere düşecekler dememe kalmadan atlar kayarak devrilmeye başlamıştı. Beyazıt’ta adeta can pazarı yaşanıyordu. Sonradan öğrendiğimize göre Turan Emeksiz isimli bir hukuk fakültesi öğrencisi başından vurulmuştu. Buna rağmen öğrenciler direndiler, bazıları İstanbul Üniversitesinin bahçesine sığındılar ve orada enterne eğildiler. .Çatışmalarda iki öğrencinin öldüğü ve yaralıların olduğu söyleniyordu.  Olaylar böylesine gelişince Demokrat Parti hükümeti Ankara ve İstanbul’da sıkıyönetim ilan etmişti. Sıkıyönetim ilan edilince askerler İstanbul Üniversitesi bahçesindeki öğrencileri GMC’lere doldurarak gözaltına almak üzere yola koyulmuşlardı. Ancak askerler öğrencilerden yana olacaklardı ki;  GMC’ler çok yavaş ilerliyor ve öğrencilerin çoğu araçlardan atlayarak kaçıyorlardı.
Demokrat Parti Meclis Gurubu 29 Nisan 1960’da olağanüstü toplanarak olayların CHP’nin kışkırtmasıyla olduğunu açıklarken;  Menderes de üniversitenin temelinin altına gireceğiz demişti.  İstanbul’da yaşanan  olayların ardından Ankara Hukuk Fakültesinde başlayan öğrenci   hareketleri  Siyasal Bilgiler Fakültesinde de devam etmişti.. Güvenlik güçleriyle öğrenciler karşı karşıya kalmışlar fakülte binalarına ateş açıldığı söyleniyordu.  Sıkıyönetim Komutanlığı her türlü toplantıyı yasaklamıştı.  Tüm yurtta tedirginlik yaşanır ve olaylar sürerken; 27 Mayıs sabaha karşı radyolardan kalın tok bir ses topluma hitap ediyordu.
“Dikkat dikkat muhterem vatandaşlar radyolarınızın başına geçiniz Güvendiğiniz Türk Silahlı Kuvvetlerin sesi bir dakika sonra sizlere hitap edecektir"
“Bugün, demokrasimizin içine düştüğü buhran ve son müessif hadiseler dolayısıyla ve kardeş kavgasına meydan vermemek maksadı ile Türk Silahlı Kuvvetleri memleketin idaresini ele almıştır.”
Üniversite öğrenciliğimin ilk yıllarında; yaşamım boyunca unutamadığım, gözlerimin önünden gitmeyen böyle bir tarihi olaya tanık olmuştum.