Yaz sıcakları, içimizi acıtan kadın cinayetleri, orman yangınları, siyaset kavgaları, sabırsızlık ve hoşgörüsüzlük, ekonomik belirsizlik, cevaplarını bulmakta zorlandığımız bir sürü sorularla çepeçevre sarılmışken, pandemi öncesi bir gezi sırasında kalemime üşüşen kelimeleri paylaşmak istiyorum sizinle.

Uçağımızın kalkmasına daha iki saat var. Bir kafede soluklanıp etrafı izlemek, vaktin daha çabuk geçmesini sağlarken benim de yazımın konusu oluyor.

Dünyanın gelişmiş ülkelerinin havalimanları ile boy ölçüşecek kalitede Sabiha Gökçen Havalimanı’nda uçuş saatimi bekliyorum. Burası Avrupa ya da A.B.D’nin bazı havalimanlarının yanında küçük sayılabilir. Ama bu kadar insan çeşitliliğini aklım almakta zorlanıyor. İki insanın parmak izi asla birbirinin aynı olmuyor. Evet, dıştan baktığımızda saç, göz rengi, boyu, bosu benzer özellikler gösterse de nasıl bu kadar farklı olabiliyor insanoğlu?  Her birinin dünyaya bakışı, algılayışı, hayatın onlar için anlamları farklı. Bu farklılıklar belki de dünyayı tek düze olmaktan kurtarıyor ama bir o kadar da karmaşık ve anlaşılmaz yapmıyor mu?

Uzaydan şu an bulunduğum ortama baksalar, karıncalar gibi koşuşturan insancıkların telaşı  şaşırtır. Ama karıncaları izleyenler bilirler. Belirli bir düzen ve disiplin içinde, adeta eğitilmiş askerler gibi bir görüntü verirken, insanların birbirlerini yok sayarcasına, kimisinin saygısızca koşturmasının anlamı ne? Acaba bunu yapanlar dünyada tek olduklarını mı sanıyor?

Yaşadığımız ve yaşattığımız her şeyin sadece bizimle sınırlı kalamayacağını anlamıyorlar mı? Şu belli kapasitedeki bir alanda düzen sağlamakta zorlanan insanoğlu, dünyanın karmaşasını nasıl çözebilecek?

Aslında kaosu yaratan insanın kendisi. Hep sadece tek o varmış gibi hareket etmesi. Birazcık çevremize bakmayı, paylaşmayı öğrenmek gerek. Sevgi ve dostluk duygularıyla çevrelendiğimiz ortamı yaşamak ve yaşatmak varken, aynı havayı teneffüs ederken seyredeni bile yoran bu telaş niye?

Etrafımı izlemeye ara verip kitabımın sayfalarını çeviriyorum. Okumaya çalışırken havada uçuşan sesler arasında okumaya odaklanmak zor oluyor. Kitabımı kapatıp kalemimi elime alıyorum. Okumanın bittiği yerde yazmaya çalışıyorum. Okuma ve yazma hep birbirlerini tetikler. Gönlümce okumak mümkün olmayacak. En iyisi dış seslere kayıtsız kalamayacağıma göre ben de kitabı, kalemi çantaya yerleştirip uçağa doğru koşturan insan seline katılayım bari.