“Gerçek dostlar yıldızlara benzerler. Karanlık çökünce ilk onlar gözükürler.”

                                                                                        Napolyon

İnsan, doğası gereği hep birilerine ihtiyaç duyar. Aldığı müjdeyi dost bildiği bir gönülle paylaşmak ister. Gözyaşları aktığında sıcak bir el silsin diye bekler.  Dost kazanmak ne kadar zorsa, kaybetmek de o derece kolay.

Dostla aranda yalan, hile olmayacak. Kalbini tüm samimiyeti ile açacaksın. Onun sevincini kıskanmayacak, kederini kendininmiş gibi benimseyip paylaşacaksın. Her an yanında olduğunu hissettireceksin. Asıl zenginliğin, kazandığımız dost sayısının çokluğu olduğunu hiç unutmamak ve dostluğun hakkını vermek gerek.

Paulo Coelho’dan dostlukla ilgili bir alıntıyı sizlerle paylaşmak istiyorum.  Ama öncelikle şunu da belirtmeliyim ki aşağıdaki yaşam dersinde adamın çevresinde ona yardımı olabilecek olağan doğal  şartlar olmamalı.

““Para sıkıntısı çeken bir adam, patronundan yardım ister. Patron ise onunla iddialaşır; eğer bir dağ başında bütün bir gece tek başına kalabilirse büyük bir ikramiye alacaktır. Yok, başaramazsa o zaman patrona bedava çalışacaktır. Dükkândan çıkarken dışarıda buz gibi bir rüzgâr estiğini görür. İçine bir korku düşer ve iddiaya girmekle bir delilik yapmadığından emin olmak için en iyi arkadaşı Aydi’ye akıl danışmaya karar verir.

Aydi biraz düşündükten sonra cevap verir: “Sana yardım edeceğim. Yarın akşam dağın tepesine çıkınca hep ileriye bak. Ben komşu dağda senin için harlı bir ateş yakıp bütün gece bekleyeceğim. Ateşi seyret, arkadaşlığımızı düşün, için ısınsın. Sen istediğini elde edeceksin, sonra benim de senden bir isteğim olacak.”

İşçi iddiayı kazanır, parasını alır ve sonra arkadaşının evine gider: “Benden bir şey isteyecektin?”

Aydi karşılık verir: “Evet, ama derdim para değil. Söz vereceksin, eğer günün birinde hayatımda buz gibi bir rüzgâr eserse sen de benim için dostluk ateşini yakacaksın.””

Dostluğun anlamını ne güzel anlatan bir öykü. Gerçek dostluk böyle anlam yüklü olmalı. Öyle güçlü, öyle güçlü olmalı ki dostun uzakta olsa bile yüreğinin sıcaklığını gönlünde hissedebilmelisin.

Ne mutlu çevresinde “dostum” diyerek güvenle sarılacağı bir el bulanlara…