Bir depremlik, bir virüslük, bir nükleer savaşlık hayatlarımız var. Nasıl da duyarsızca yaşıyor ve nasıl da hiç ölmeyecekmiş gibi hesaplar içine giriyoruz. Ne çok gönül yıkıyor, ne çok kul hakkı yiyor, ne çok zulmediyor ve ne çok kibirden kuleler inşa ediyoruz.

Alıntı

Türkiye’yi yasa boğan depremin üzerinden bir hafta bile geçmedi. Depremin olduğu günden beri televizyonda ve sosyal medyadaki deprem haberlerini içim kan ağlayarak izlemeye çalışıyorum. Ne kadar zor olsa da bu acı ve yıkıcı felaketi yaşıyoruz ülkece.

Elbette deprem bölgelerindeki felaketi bire bir yaşayanların ruhen ve bedenen neler hissettiklerinin ifadesi mümkün değil. Acılara duyarsız kalamayız ve milletçe birlik ve beraberlik içinde yaraların sarılmasına destek oluyoruz. Zaten Türk Milleti acıda tek yürek olur, birleşir.

Ama bir başka gerçek de şu ki, 1999 Adapazarı depreminde yaşananlara benzer tablolar yine karşımızda. Ne yazık ki yaşananlardan ders alınmıyor. Bilim adamları üstüne basa basa depremlere dikkat çekmek için uğraşıyor. Yeterince dikkate alınıyor mu? Maalesef hayır!

Ülkemizin deprem kuşağında olduğunu ilkokul yıllarında coğrafya derslerinde öğrenmemiş miydik? Ama coğrafya kaderimiz olmamalı. Bu coğrafya üzerinde deprem şartlarına uygun yaşamayı öğrenmek, öğretmek gerek. Yerle bir olan evler, hastaneler, okullar, yarılan yollar..Betonlar arasına sıkışmış canlar.. Bu tablo kolay kolay unutulmaz, unutulmamalı. Unutulmamalı ki gelecekte yaşanabilecek depremler için hazırlıklı olmalı. Deprem, üstelik kış mevsiminin en soğuk, en karlı günlerine denk gelince daha bir zorlaşıyor dayanmak. Isınma, beslenme, ulaşım, haberleşme aksıyor. Eğer disiplinli bir yol izlenmezse, dertlere derman gecikirse çaresizlik isyana dönüşüyor.

Kaderimiz bu coğrafyada yaşamaksa , bilimin ve aklın ışığında insanca yaşamayı hak etmiyor mu milletimiz?

Kimi zaman ne yazsak yetmez duygularımızı ifade etmeye..Öylesine bir çıkmazdayız ülkece.. Çok yazık!