Öyküyü Röportajı Derleyen Yazan: (Esmeri Alev Ekebaş)

 ‘Vasat bir eğitimci anlatır. İyi bir eğitimci açıklar, daha iyi olan eğitimci ise gösterir, ancak büyük bir eğitimci ilham verir.’

‘Gelecek gençlerin, gençler ise öğretmenlerin eseridir’ Mustafa Kemal Atatürk..

Üç gün olmuştu. Okulun tüm öğrencilerini kendi çocukları gibi seven okşayan, güzeller güzeli Yıldız öğretmenleri okula gelmemişti. Öğrencileri, Okul Müdürü Hasan Bey’e sormaya çekindiler. Okula hiç gelmemezlik yapmazdı öğretmenleri. Diğer sınıf öğretmeni Hatice ve Şefika öğretmen, okulun bahçesinde yan yana duruyorlardı. Tahire, Hatice öğretmenin sınıfındaydı. Sordu, merak ettikleri konuyu. Öğrendi. Yıldız öğretmen hastaymış, evinde yatıyormuş. Ülfet, Hasan, İsmail, Emine, Kamuran, hemen Tahire’nin çevresini sardılar. Diğer sınıfların müzik derslerine girip, milli bayramlarda folklor çalıştırıp, el yazısı derslerine de girdiği için, Hocacihan İlkokulu öğrencilerinin kalplerinde yeri ayrı olan bu öğretmenin yokluğu derin bir üzüntü yaratmıştı. Ülfet’in elinde, öğretmeninin okula eşi ile getirip dağıttığı bir çocuk kitabi vardı. Ülfet, Karakız diyerek Tahire’ye fısıldadı. Siyah, iki belik saçı, güler yüzü ile Yıldız öğretmen onu böyle çağırırdı.

Ülfet; yeşil, yosun gözlü, sarışın, çok akıllı bir kızdı. Öğretmenini, okulun bahçesine 3. Ana Jet Üssü'nden helikopterle gelip; eşyalar, badana malzemeleri, Atatürk resimleri taşıyan eşi, yani Hv. Yüzbaşı Ceyhun Komutanı da çok sevmişler, benimsemişlerdi. Öğretmenlerinin yaramaz küçük oğlu Neco ve konuşkan kızı Esmeri ile de arkadaştılar.

Hocacihan, Konya’nın bağrında güzel bir yerleşim alanıydı. İnsanları; misafirperver, öğretmenleri baş tacı yapan; okumaya önem veren kişilerdi. 1975 yılında, Konya merkeze iki minibüs değiştirerek gelinip gidiliyordu. O günlerde vesait bulmak, hem de istediğin saatte, zordu. Hatice öğretmenin sınıfından Tahire; Yıldız öğretmenin sınıfından Ülfet, İsmet, Hasan, Emine ve Kamuran, sabahtan beri bir plan yapıyorlardı. Onları okutan, yüreklerine dokunan, ufuklarını açan öğretmenlerine bugün kavuşacaklardı. Kara önlük, beyaz yaka kıyafetler çıkmadan, sabah okuldan ayrılıp evlerine kısa bir süre uğrayıp, ailelerine; “Öğretmenimiz yok, okul yok.” diyerek, birbirlerine ders çalışmaya gittiklerini söylediler. Ayaküstü bir şeyler atıştırdılar. Yaramazlık yapmayı çok seven Hasan’ın üstünde bile bir durgunluk vardı. Eylül ayı, hava hafif çiseliyor. İsmail, öğretmeninin seçimi ile bilgi yarışmasına gidip birincilikle döneli çok olmuş. Planlara o da katıldı. Emine ve Kamuran, sessizce her şeye baş salladı.

Ayaklarında bot, kara önlük üzerinde mont. Yola, öğretmenlerine karşı duydukları sevginin sıcaklığı ile koyuldular. Yan yana, sıkı bitişik düzen, köyden kimseye bir şey söylemeden çıktılar. Aceleleri vardı. Ülfet’le Kamuran, biraz yürüyünce korktular. Tahire, çantasına, o gün annesinin yaptığı 3 tandır ekmeği ile iki dilim sac böreği almayı akıl etmişti. İki tandır ekmeği, hasta öğretmenlerine hediye. Sol tarafta mezarlık vardı. Biraz yorulmuşlardı. İsmail, mezarlıkta mola vermeyi önerdi. Daha çocuk onlar ama küçücük yüreği büyük çocuk onlar.

Mezarlık kenarında, ekşi, kırmızı kırmızı kuşburnu; “Gelin, beni yiyin.” diyordu sanki. Birbirlerinden güç alır gibi yan yana yürüdüler. Kuşburnunu birlikte toplayıp, bir tandır ekmeği ile yediler İsmail ve Hasan mezarlık çıkışı, ‘Dağ başını duman almış..Yürüyelim arkadaşlar’ diye, öğretmenlerinin öğrettikleri  marşı söylemeye başlayınca, hep bir ağızdan eşlik ettiler. Korkularından eser kalmamıştı. Tekrar yola koyuldular Konya’da, pırpır denilen üç tekerlekli ulaşım aracı yolun ortasında duruyordu. Cam damacanada su da içinde. O zamanlar sular, büyük cam damacanalar ve altlarında hasır sepet ile kamyonetlerle gezdirilir, evlere satılır, sonra cam damacana bir dahaki sefere iade edilir yenisi alınırdı. İlk depozito, hep kalırdı.

Birden susadıklarını hatırladılar. Su damacanasına çocukların baktığını gören yan apartmandaki bir kadın, onları izliyordu. Manav, alt katta. Emine, manavdan bir limon alalım diye düşündü. Para yoktu. Öylesine alamazlardı, günah olurdu. Apartmandaki kadın, pencereden izlediği çocuklara su getirdi. Durumu anlamıştı ve nereye gittiklerini sordu. Öğretmenlerine hasta ziyaretine gitmeleri, yaşlı kadını duygulandırmıştı.

Anayol, evlerin olduğu noktada sona ermişti. Konya içi, Zindankale Mahallesi’ne giden yola saptılar. Acıkmışlardı ama öğretmenlerine götürdükleri kalan iki tandır ekmeği ve iki dilim sac böreğini yemek, akıllarından bile geçmedi. Yağmur çiselemişti ama kuru ayaz vardı. Öğretmenleri; Beyhekim Mahallesi’ndeki Beyaz Fırın’ın karşısında 6 katlı bir apartmanın giriş katında oturuyordu. Hasan daha önce annesi ve babasıyla geldiği için evi biliyordu. Kapıyı çaldılar. Neco, küçücük elleri tombik yanakları ile karşılarındaydı. Tüm öğrenciler çok heyecanlıydı. Koşup, teker teker Yıldız öğretmenlerine hasta yatağında sarıldılar. Öğretmenleri ateş içinde yanıyordu. Sesi kısılmıştı. “Canım öğrencilerim, çok mutlu oldum gelmenize ama bir yandan da ailenize haber vermediğiniz için üzüldüm.” dedi. Çocuklar, tandır ekmeği ve sac böreğini mutfağa götürdüler. Öğretmenlerinin eşi görevde, kızı okuldaydı. Sobaya talaş basıp, çıra ile yaktılar. Kızlar, öğretmenlerine yardım için çay demledi. Hep birlikte tandır ekmeğini, kahvaltılıklarla birlikte yediler. Çıkan bulaşıkları yıkadılar. Öğretmenlerinin hasta yatağının başında oturdular. Sürahiye, içme suyu doldurdular. Çok tehlikeli bir yürüyüştü. Nasıl cesaret etmişlerdi? Ama öğretmenlerini görmeleri her şeye değmişti.

Vasıta sorunu vardı. Nasıl döneceklerdi? Yıldız öğretmen; “Çocuklar, beni merak etmişsiniz ama bir daha böyle yapmayın.” dedi. Her bir öğrencisini, çiçek bahçesindeki güller gibi tek tek kokladı, sarıldı. Ülfet; “Öğretmenim, sana anne diyebilir miyim?” dedi. Yıldız öğretmen; “Ülfetciğim, senin anneciğin var. Bana ‘Öğretmenim’ de, dünyanın en güzel kelimelerinden birisidir, hepinizi çok seviyorum, yüreğimde her birinizin yeri ayrı.” Derken, duygularına hakim olamayıp, çocukların bu sevgisiyle gözleri yaşlandı. Çocukların enerjileri öğretmenlerine şifa olmuştu, daha iyi hissetmişti. Çocuklar, öğretmenlerini görmenin mutluluğu içindeydiler.

Bir öğretmenin en mutlu anı, onu hatırlayan öğrencileridir. Öğretmenlik, en kutsal meslektir. Öğretmenler günün kutlu olsun, dünyanın en sevilen öğretmeni, anneciğim canım Yıldız öğretmen.

Sivas Şarkışla Hürriyet İlkokulu’ndan Hatice SARP: Merhaba. 7 yaşındayken tanıdığım güzeller güzeli öğretmenime hayrandım. Giysileri, saçları, ayakkabıları o kadar güzeldi ki hep hayranlıkla öğretmenim Yıldız Ekebaş’ı izlerdim. Biz çocuklara kendi çocukları gibi davranır, çok sever, hep okşardı. O yıllardan aklımda kalan; çok güzel oluşu ve sevgi dolu olmasıydı. Ellerinden öpüyorum. Sevgilerimle Hatice Sarp.

Sivas Şarkışla Hürriyet İlkokulu’ndan Emel EVİRCAN: Öğretmenim Yıldız Ekebaş’ı o kadar severdim ki, gider gider onu koklamaya çalışırdım. Bana; “Öğretmen muavinim.” derdi. O kadar güzel giyinirdi, o kadar moderndi, bir o kadar da sevgi doluydu. Okula koşarak giderdim. Bana okul hayatını sevdiren Yıldız öğretmenimdir. 4. sınıftaydık, öğretmenimizin tayini çıkıp gidince günlerce ağlamıştık. Bana bir bayram kartı atmıştı. Çok güzel yazılar yazmıştı. Yıllarca sakladım. Sonra ben üniversitede okurken Şarkışla’da bir sel baskını olmuştu. O zaman

kitaplarım, fotoğraflarım ve kartpostallarım, hepsi atılmıştı. Çok üzülmüştüm, özellikle öğretmenimin sevgi dolu yazdığı kartpostalımın çamur içinde kalmasına. Karttaki resim hala gözümün önünde. Seni seviyorum öğretmenim. Allah uzun ömürler versin. Ellerinden öpüyorum. EMEL EVİRCAN…

Röportaj (Esmeri Alev Ekebaş)

Bir öğretmenin en önemli birikimi aradan geçen uzun yıllara rağmen kendisini hatırlayan öğrencileridir

Emekli ilkokul öğretmeni Çölyıldızı Ekebaş ile 24 Kasım Öğretmenler Günü ile ilgili bir röportaj gerçekleştirdik. Emekli İlkokul Öğretmeni (anacığım) Çölyıldızı Ekebaş: ‘Ülkemizde her yıl 24 Kasım, Öğretmenler Günü olarak kutlanır. 24 Kasım 1928, Türkiye Cumhuriyeti Devletinin kurucusu Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün "Millet Mektepleri’nin Başöğretmenliği"ni kabul ettiği gündür.

Öğretmenlik mesleğini yapıp, öğretmenliği sevmeyen yoktur. Çünkü öğretmenlik sadece bilgi, teori, kültür, sosyal konular gibi donanımlar dışında, baştan aşağı bir sevgi donanımıyla yürütülebilecek bir meslektir. Yani öğretmenlik yapmanın, insanlara bir şeyler öğretebilmenin temelinde sevgi yatar. Sevginin gücü ile öğrencileri ile sağlıklı ve etkili iletişimler kurabilen öğretmenler, yine sevginin gücüyle onların hayatlarında kendilerine yer bulurlar. Öğrencilerinin ruhuna dokunan öğretmeni, öğrencileri ömür boyu unutmazlar. Öğretmenler de her biri ayrı bir çiçek olan öğrencilerinin, o tertemiz saf sevgilerini sonsuza dek yüreğinde taşır.

Öğrencilerini çok sevip, onlara bilgi demetleri sunan biz öğretmenler, bu günde gönüllerine sıcaklık veren, bilgi demetlerinin çiçeklerinin, şiirlerinin, kutlama telefon ve mesajlarının kendilerine ulaşması ile çok mutlu oluruz.

Bizde pek çok emeğin var,/İçimizde çok yerin var/Yetiştirdin hepimizi, Ver öpelim elinizi diyerek elimi diğer yetiştirdiğim öğrencilerim adına da öpen öğrencilerime, sizler de iyi ki varsınız diyorum.

Rahmetli eşim Osman Ceyhun Ekebaş (Em. Hv. Bnb), görev yaptığım her okula, öğrencilere yardımcı olmuş, bir eğitim neferi gibi davranmıştı, yaşasaydı ve bu anları görseydi diye düşündüm.

Güzel Ülkemin güzel insanlarına emeği geçen tüm öğretmenlerimizin, benim Öğretmenler Günü’müzü, hatırlayan kutlayan herkese sonsuz sevgi ve saygılarımı iletirim’ dedi.