Her yıl, ne yıl biterken ne de yıl başlarken biter yurtsever, aydınların acıları. Acılara dayanmanın ötesinde, acı olduk, acı dolduk.

Bu, bir iktidar kavgası mıdır, yoksa karanlık günler için bir aydın katliamı mıdır; her halde soran ve sorgulayan etkililer ve yetkililer vardır bu memlekette.

Bunu yalnız kamu, devlet için demiyorum, muhalif kesimden siyasiler, yöneticiler ve akil olduğu sananlar için de söylüyorum.

Aydının sağcısı, solcusu olmaz, aydının yurtseveri olur.

Belki şaka gibi ama gerçekten önce "ekmekler bozuldu" ve sonra da "her şey". Oktay Akbal bir dönem için söylemişti ama nedense ülkenin kaderi oldu çıktı.

Ekmeklerin önceki bozulmasının sebebi başkaydı ama artık ekmekler gerçekten GDO'lu buğday ve türevlerinden dolayı gerçekten bozuldu. Yurttaşın çoğunun derdi artık GDO'lu ya da GDO'suz ekmek değil, nerede daha ucuz ekmek.

Gelinen nokta. Arama yönümüzü bile bozulmuş.

Sonra da bunu eğitimden tutun da sağlığa kadar götürün.

Oturduğu konut, yaşam koşulları çok da sağlıklı olmayan bir yurttaş çıkıp kendisine bağlanan bir yardım ve aylıktan dolayı, kendisini bu duruma getirenleri ve iktidarını savunabiliyor.

Sözün bittiği yer. Bundan dolayı, böyle yapanları suçlamıyorum.

İşte bu yüzden "cehalet seviliyor". İşte bu yüzden "Ben her zaman cahil halkın ferasetine (sezgi, algı) güveniyorum" diyebiliyoruz bir "profesör", üniversite ve üniversiteler (YÖK) yöneticisi.

Bütün bunlar, aileden başlayıp, topluluklardan topluma kadar ulaşan sendromlara dönüşür zamanla, bu günler yaşadıklarımız gibi.

Artık her şey sendrom haline geldiğinden onları saymak yerine birini örnek verelim;

Örnek, ‘’Stockholm sendromu"!.. Bu bir örnek olmakla birlikte genele nasıl yayıldığına, kendiniz karar verin.

Stockholm’de, 1973 yılında bir banka soygunu yaşanır ve soyguncular, banka çalışanlarını 6 gün boyunca rehin tutarlar.

Soygun bir şekilde biter ama rehin banka çalışanları bir süre sonra kendilerini rehin alanlara yakınlık, sempati duymaya başlarlar.

Bunun en kötü tarafı ise, topluma da yayılmasıdır.

Siyasi iktidarlar sorunu sosyal ve siyasal çözümler yerine, günübirlik yardım şekli ile çözmeyi yeğlerler. Bu da toplumda, küçük bir iyiliğe karşı yoğun minnet duygusuna neden olur.

Ortada sosyal ve siyasal yoksulluk gibi toplumsal sorunları çözecek bir SOSYAL DEVLET olgusu varken, insanlara öğretilen ve alıştırılan bir LİBERAL DEVLETE yoksulların ve çaresizlerin sahip çıkmalarını nasıl açıklayabiliriz ki.

İşte bu yüzden aydın cinayetleri yaşanır. Çünkü, toplumun uyanması, bir şeylerin farkına varması, iktidarı elinde bulunduran bazı kesimlerin ve onların tetikçilerinin de işine gelmez.

Bu yüzden de böyle durumlarda ilk hedef ülkenin aydınlarıdır.

Bu, Mustafa Suphi olur 28 Ocak 1921'de, Sabahattin Ali olur 2 Nisan 1948'de, Bedrettin Cömert olur 11 Mart 1978'de, Doğan Öz olur 24 Mart 1978'de, Bedri Karafakioğlu olur 17 Nisan 1978'de, Hamit Fendoğlu olur 20 Ekim 1978'de, Abdi İpekçi olur 1 Şubat 1979'da, Siyasal İslamcı Metin Yüksel olur 23 Mart 1979'da, Cevat Yurdakul olur 28 Eylül 197'da, Cavit Orhan Tütengil olur 7 Aralık 1979'da, Ümit Kaftancıoğlu olur 11 Nisan 1980'de, Gün Sazak olur 27 Mayıs 1980'de, Nihat Erim olur 19 Temmuz 1980'de, Kemal Türkler olur 22 Temmuz 1980'de de sürerken;

Günlerden 31 OCAK 1990 olur ve benim de Antalya’dan, İBRADILI hemşerim;

Ankara Üniversitesi (AÜ) Hukuk Fakültesinde tüm derslerinden, tam not alarak 1939'da mezun olup, eğitiminin bir bölümünü de yurt dışında tamamladıktan sonra, bilimsel çalışmalarına AÜ SBF Hukuk Profesörü olarak sürdürürken bir yandan da, Mustafa Kemal Atatürk ve onun öğretisi üzerine kitaplar yazarak, aydın sorumluluğunu da yerine getirir.

Ankara Barosu Başkanlığı, CHP milletvekilliği, 27 Mayıs 1960 darbesinden sonra kurulan Kurucu Meclis'de Antalya İli Temsilciliği ve 1961 Anayasasının hazırlanmasında komisyon sözcülüğü gibi bir çok görevi başarılı ile yürütmüş bir aydın bile bu memlekette;

Evinin önünde, kafasına arkasından sıkılan kurşunlar ile öldürülüyordu.

Peki bu son muydu?

Günlerden 7 Mart 1990 oluyor Çetin Emeç, 4 Eylül 1990 oluyor Turan Dursun, 6 Ekim 1990 oluyor Bahriye Üçok, 20 Eylül 1992 oluyor Musa Anter, daha bir hafta önce andık 24 Ocak 1993'de Uğur Mumcu.

Cem Ersever, Onat Kutlar, Metin Göktepe, Özdemir Sabancı derken bir yüz yılı da, 21 Ekim 1999'da Ahmet Taner Kışlalı'yı, arabasına konan bomba ile sonsuzluğa uğurluyorduk.

Yeni bir yüzyıla ve ikinci milenyuma 24 Ocak 2001 günü Gaffar Okkan'ı kurban vererek giriyorduk.

Yine gariplikler ülke gündeminden çıkmıyor ve 25 Mart 2009'da Muhsin Yazıcıoğlu, bir helikopter "kazasında" yaşamını kaybediyordu. Necip Hablemitoğlu, Hrant Dink derken 2022'nin son günleri ise, 30 Aralıkta, hem bir akademisyen hem de önceki dönem Ülkü Ocakları Başkanı Sinan Ateş, evinin önünde saldırıya uğruyor ve öldürülüyordu.

Ne acılar bitiyor, ne de biz toplum olarak da, millet olarak da akıllanıyorduk. Anlaşılıyor ki bu ülkede, acı da, mağdurluk da, yokluk ve yoksulluk da herkesin kapısına dayanınca şafağı attırıyordu.

Elbette ki sorulan ya da sorulacak tüm sorulara yanıt verecek, çözümler üretecek DEVLETTİR.

Yalnız unutulmaması gereken şey de, devlet bir kurumdur.

Sorunlara çözüm üretecek hareket merkezi ise, HÜKÜMETTİR.

Hükümet ise, sizlerin eserinizdir!..

Ne derler Atalar, "NE EKERSEN ONU, BİÇERSİN!.."

Yeni bir seçim sürecine daha girilirken, seçilecek partiler kadar, seçilecek MİLLETVEKİLLERİNİN de önemi vardır.

Yeter artık, her acıda, her anma töreninde nutuk atacak vekilleri seçmekten vazgeçin ya.

Sorunu çözecekleri bulun ve seçin. YETER ARTIK.

Ölümlerden olduğu kadar, sizin, halk olarak sorunlarımızı çözemeyen, yeni SORUNLARA SORUNLAR EKLEYEN, İKTİDARLARI SEÇMENİZDEN DE BIKTIK!...

BIKTIK, BIKTIK ANLADINIZ MI? Ey halkım!..