1 Şubat benim dünyaya geldiğim gün... Aile bireylerimden, dostlarımdan, öğrencilerimden, okuyucularımdan mail ve telefonlar aldım; elimden geldiğince yanıtlamaya çalıştım. Hepsine çok teşekkür ederim.  Hatırlanmak çok güzel bir duygu, insanı gerçekten mutlu ediyor. 
Bazen elimde olmadan düşünürüm; insan bir yaş daha alınca, sonsuzluğa biraz daha yaklaşıyor. Buna sevinmeli mi, yoksa üzülmeli mi?
Yanıtlamak gerçekten çok zor…
Yalnız bilinen, zamanın ne kadar çok çabuk geçtiği…
Doğum günümde tüm yaşantım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden akıp gitti…
Boğaziçi’nde, Kuzguncuk’taki köşkümüzde dünyayı tanımaya başladığımdan bugüne kadar ne çok olaya şahit olmuşum diye düşündüm. Anılarımın bir kısmını çeşitli yazılarımda okuyucularımla paylaşmıştım. İstanbul Büyükşehir Kültür A.Ş tarafından 2016 yılında “Mazide Kalanlar Erdem Yücel” isimli kitapta otobiyografim yayınlanmıştı. Yaşamımdan kesitler içeren o kitapta yazamadığım pek çok olaya tanık olmuş, bazılarının içerisinde yaşamıştım.
II. Dünya Savaşının en zorlu günlerinde ben kurşun askerlerimle oynarken babam Trakya’da olası Nazi saldırısına karşı savunma tesislerini yapıyordu. Yıllar geçti öğrenimimi sürdürürken, Demokrat Parti’nin büyük umutlarla iktidara geldiğini, iktidar sarhoşluğuna düşmesinin ardından 27 Mayıs darbesini, muhtıralar dönemini, tartışmalı Kenan Evren darbesini, siyasetteki çalkantılı dönemleri de yaşamıştım. 
Geçmiş yıllardaki seçim propagandalarını izlemiştim. O günlerde seçim öncesinde radyolarda siyasi partilere eşit süreler verilirdi. Onları izler, rahmetli sınıf arkadaşım Yılmaz Nurşen ile mitinglere giderdik. En çok da Osman Bölükbaşı’nın konuşmasından hoşlanırdık. Rahmetli kürsüye bavullarla çıkar, diğer siyasetçilerin önceden söylediklerini içeren gazeteleri gösterirdi. Şimdi anımsıyorum; meğer siyasette ne güzel günlermiş; hakaret içeren sözler söylenmezdi. Kimse laikliğe toz kondurmazdı, bağnazlığın adı bile geçmezdi.
Lise ve üniversite yıllarımdaki arkadaşlarımı düşündüm. Bazıları başarılı olmuş, bazıları da hiçbir iz bırakmadan göçüp gitmişti. Yine de bizim kuşaklar şanslıydı; sıkıntılar çekmişti ama aydınlık günler yaşamıştı. Günümüzün gençliğine bakıyorum; onlar bizler gibi geleceğe umutla bakmıyor, bakamıyor. Sanki üzerlerinde karabasan varmış gibi…
Öğrencilik yıllarımdan itibaren aktif olmayacak şekilde siyasetle ilgilenmiş,  milletvekili olmak istemiştim. Şimdi içtenlikle söylüyorum milletvekilliğinin nimetlerinden yararlanmak aklımdan bile geçmedi. Zaten o günlerin milletvekilliği de bugünkü gibi değildi.
Mecliste kültürü, arkeolojiyi, sanat tarihi öne çıkarmayı istemiştim. İki kez aday olmuş, birinde eksik bir evraktan, diğerinde ise Ayasofya sevgisi daha öne çıktığından çekilmiştim. Şimdi düşünüyorum da; iyi ki vazgeçmişim, siyaset bana göre değilmiş. O günlerde rahmetli İstanbul Kültür Müdür Yardımcısı Özcan Duru’nun bir sözüne çok gülmüştük. Rahmetli “seçilirsen, tekrar Ayasofya’ya atamanı çıkarır vekillikten istifa edersin” demişti...
Ayasofya Müzesi bana çok şey kazandırdı; dünyanın önde gelen devlet adamlarını, siyasilerini, kültürel kişileri tanıma şansına erişmiştim. Bizlere yakınlık gösteren bakanlar, müsteşarlar ve genel müdürlerle çalışmak güzeldi. Ancak bazı çapsızlar,  mesleki eğitim almamış müfettişler de bizlerden çok şey götürmüştü. Bilimsel çalışmalarımızı engellemiş, zamanımızdan çalmışlardı.
Kısacası bir ömür böyle geçti, çok şey gördüm ve yaşadım. Bir ara futbol oynamıştım. Futbol tabiri ile hakem ne zaman uzatmaların sona erdiğini bildiren düdüğü çalacak işte onu bilemiyorum.