Tarihimize baktığımızda yılın hemen her ayında önemli bir olayın yaşandığını görürüz. Temmuz ayınında iki önemli tarihi olay vardır. Bunlardan birisi 1 Temmuz Denizcilik ve Kabotaj Bayramı diğeri de 20 Temmuz Kıbrıs harekâtıdır. Bu yıl Kıbrıs harekâtının 50. Yıldönümüdür. 
Günümüzden 50  yıl önce; Türk ordusu, Sultan II. Abdülhamid’in İngilizlere kiralama adı altında verdiği, ardından Kıbrıslı Rumların ezdiği,  öldürdüğü Kıbrıs Türklerini kurtarmak için başta ABD ile batılıların karşı çıkmasına rağmen havadan, karadan ve denizden adanın kuzey kesimine hâkim olmuştur.  O günlerde bu olay Türkiye’de ve Kıbrıs Türklerinde coşkuyla karşılanmıştı. 
1974 yılında iktidarda CHP-MSP koalisyonu vardı; Başbakanı Bülent Ecevit, Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan idi.  O sabah radyolarını açanlar Başbakan Bülent Ecevit’in yurda seslenişiyle karşılaşmışlardı: 
“Barış harekâtını başlattık Ordumuz dalga dalga Kıbrıs’a çıkıyor. Amacımız adaya barış getirmektir.”
Türkler için 20 Temmuz 1974 önemli bir gündür. Harekâttan kısa bir süre sonra Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti kurulmuştur. Bu tarihi günün öncesi ve sonrasına bakıyorum; Kıbrıs harekâtının anlamı ve nedenleri üzerinde yeterince durulmadığını gördükçe, o günleri yaşayanlar gibi bende üzülüyorum. Kuşkusuz o günden bugüne kadar geçen süreçte pek çok şey değişti; yeni bir kuşak yetişti ve merak ediyorum onlar bu konuda ne düşünüyorlar veya ne biliyorlar.  Başka bir değişle; o günlerin siyasi ortamını ve milli şuuru öğrenmek istiyorlar mı?
Batının tümüyle karşı koymasına rağmen o günün hükümeti ambargoya ve ABD Başkanı Johnson’un tehdit içeren mektubuna rağmen bu işi başarmıştı. 
20 Temmuz 1974 coşkuya kutlanması gereken bir yıldönümüdür..
Kıbrıs harekâtında 497 şehit vermiştik. Yaralıların sayısını bilemiyorum. Bu şehitlerden 55’i kendi uçaklarımız tarafından yanlış koordinasyon yüzünden bombaladığımız Kocatepe muhribinde yaşama veda etmişlerdi. Bu acı olaya bir başka yazımda değinmek istiyorum. 
Harekât çok güç koşullarda yapılmıştı; Rumlar kumsal kesimlerden çıkartmanın yapılacağını sanırken tam tersine Girne’nin imkânsız denilen çok dar ve dik bir yerinden yapılmıştı. Kıbrıs’a harekâttan kısa bir süre sonra gittiğimde o yerden çıkartma yapılmasını asker olmadığım halde ben bile buradan olmaz demiştim.  Oysa Türk askeri olmazı oldurmuştu… Çıkartma yapılırken adanın iç kesimlerine paraşütçüler indirilmiş, jetler havadan hedefleri vurmuştu. Yunan uçakları menzili dışında kaldığından hava hâkimiyeti bütünüyle bizlerden yanaydı. Hava sıcaklığı 40 derecenin üstündeydi ve en büyük sorun da susuzluktu. Türk askeri ilk harekatta sıkıştığı yerde  kalınca;  Ağustos ayında ikinci bir harekatla Lefkoşe’nin bir bölümü  ile Mağosa , Lefke ve Girne’yi kapsayan  alanları  ele geçirmişti. Bu harekâtta görev alan kuzenim Yüzbaşı Ekmel Ergüvenç (Merhum yarbay)  yaşadıklarını bana anlatmıştı.  Tarihi bir olaydı ve yeri geldiğinde ileride onun anlattıklarını da yazmak isterim.
Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyetinin kurulmasının hemen ardından Bangladeş ile Pakistan yeni devleti tanımışlardı. Gariptir ki; bazı dış ülkelerin etkisiyle veya emriyle sonradan bu kararlarından vazgeçmişlerdi.  Müslüman kardeşlerimiz dediğimiz ülkeler ise o gün bugün tanımanın adını bile ağızlarına almadılar. Nedense siyasetçilerimiz nerede kaldı demiyor. Siyaset böyle bir şey olmalı… 
Kıbrıs davasında şehit düşen askerlerimize, Kıbrıslı mücahitlere ve hepsinden önce Rauf Denktaş ile Dr.Fazıl Küçük’e rahmet dilerim.