Zayıflar asla affedemez. Bağışlama güçlünün niteliğidir.

                                               GANDİ

İnsan her yaşta bir şeyler öğreniyor. Öğrenmenin sonu yok ki! Yaş aldıkça, tecrübeler çoğaldıkça, artık hiçbir şeye şaşırmam dediğimizde “İnsan bunu nasıl yapar?” nidasıyla şaşırıp kalıveririz.

Yaşantımızda her zaman bize yapılan haksızlıklar, yanlışlıklar ya da bizim bilerek, bilmeyerek yaptıklarımız, ağır birer yüktür aslında. Birbiri üzerine eklendikçe taşınmaz olur. Küçük ya da büyük ne diye sürüklüyoruz bu yükleri vicdanımızda, ruhumuzda. Onlarla yüzleşmeyi ve affetmeyi bilmek bizi ruhen nasıl da rahatlatacaktır. Kendimizi suçlarız kimi zaman. Bu da ayrı yük değil mi kendi ruhumuza yüklediğimiz.

Kendimizi affetmedikçe bir başkasını affetmek de zor olacaktır. Affetmek, asla zayıflık değildir, güçlü kılar insanı.

Geçen gün Milliyet Gazetesi Ege ekinde Sezin Sivri’nin bir köşe yazısına denk geldim. Gerçek, bir o kadar dokunan, hüzünlendiren, düşündüren yazıdan alıntıyı sizinle paylaşmak istiyorum.

“Kim Phuc, Vietnam Savaşı’nda çekilen bir fotoğrafta yer almıştır. Yüzünde dehşet ifadesi ile çırılçıplak koşmaktadır. 1972’de Kuzey Vietnam’da bir tapınakta saklananların üzerine bir Amerikan uçağından dört napalm bombası atılmış. Sağ kalan çocuklar, elbiseleri, vücutları yanık içinde çığlıklar atarak kaçışırken, Nick Ut, kendisine Pulitzer ödülünü kazandıracak ünlü fotoğrafını çekmiştir. 1982’de bir Alman gazeteci fotoğraftaki kızın peşine düşmüş. Kız bütün vücudu yandığı için Saygon’da bir hastanede 14 ay yatmış, ileri yaşlarda Kanada’ya mülteci olarak sığınmış. Vücudunun her yeri silinmez yara izleri ile kaplı, cildi nefes alma yeteneğini kaybetmiş, şeker ve astım hastası olmasına rağmen yüzünde hiç leke olmaması ile mutlu olmayı başarmış. 1995 yılında Washington’da Vietnam Savaşı’nı anmak için yapılan bir toplantıya konuşmacı olarak davet edilmiş. Konuşmasında ‘O bombaları atan pilotla karşılaşsam, ona geçmişi değiştiremeyiz derdim. Ama barışa hizmet etmek için elimizden geleni yapabiliriz.’ Diyerek konuşmasını bitirmiş.

Kürsüden inerken eline bir not tutuşturmuşlar. Notta ‘O adam benim’ yazıyormuş. Vietnam’da bombayı atan John Plummer imiş notu gönderen. Plummer savaştan sonra yıllarca kendine gelememiş, işini bırakmış din adamı olmuş, o küçük kızın resmini gazeteden kesip cüzdanında taşımış. Kim Phuc, adama bakmış, kollarını açarak ona doğru koşmuş.”

İşte affetmenin gücü! İşte muhteşem bir tablo!

Ne mutlu affetmeyi başarabilenlere.