Eylül toparlandı gitti işte

Ekim filan da gider bu gidişle.

                         Turgut Uyar

Nasıl da çabuk geçti yaz! Datça’da yaşayınca yaz bitmez gibi geliyor insana..Ekim ayı sonbahar değil de ilkbahar adeta. Gerçi boşalan plajlar, rahatlayan trafik, üç aydır masmavi olan gökyüzünde nazlı nazlı  gezinen pofuduk bulutlar, yüzümüzü okşayan serin rüzgar yazın bitmekte olduğunu hatırlatıyor. Şehir eski sakinliğine henüz kavuşmamış.. Nasıl kavuşsun, her gelen kalmak istiyor bu cennet köşede. Begonviller hala tüm Datça’yı kucaklarcasına sarmış, sokakları pembe, beyaz, mora boyamışlar. İnsan uğultusuna karışan müzik, denizin Ekim ayına has durgunluğu, her köşede kıvrılmış ekim güneşinde uyuyan kediler, köpekler.

Ah bir de madalyonun diğer yüzü var. Kiralık ev bulmanın zorluğuna bir de yanına yaklaşılmayan kira ödemeleri. Satılık deseniz milyonlarla telaffuz ediliyor. Üç aydır randevu alamadığımızdan dolayı nüfus işlerimizi halletmek için Datça’dan Marmaris’e gitmek zorunda kalınca sordum memura “Niye Datça’da randevu vermiyorlar?” “Bir tane memur var Datça’da, o da işlere yetişemiyor. Memurlar yüksek kiralar nedeniyle Datça’ya gitmek istemiyor.”

Hayat pahallılığı her yerde kendini hissettiriyor. Pazar ucuz diye tercih edilirdi bir zamanlar. Şimdilerde bazı marketlerde sebze meyve pazardan daha ucuza satılıyor. Pandeminin olumsuz etkilerini hala yaşıyoruz. Ama insanoğlu bir garip! Bir zamanlar tedirginlikle beklediğimiz vaka ve ölüm sayılarını artık takip bile etmiyoruz. Aşılarını tam olarak yaptıranlara lafım yok ama hala 30 000 ‘e yaklaşan vaka 200’lerden aşağı düşmeyen ölüm sayıları nasıl da kanıksandı ki Datça sokaklarında maske kullananlar parmakla gösterilecek kadar az.

İnsanın en büyük düşmanı yine kendisi.  Doğayı acımasızca, düşüncesizce yok eden insan, kendi hayatını yok ettiğinin farkında değil ki hala gaflet uykusundan uyanamıyor.