Datça Havadis: Adil Çulhaoğlu

Datça ile tanışmam 1996 yılında görev yaptığım Münih Tanıtma Ataşeliği yıllarının son aylarına gider. Turizm Bakanlığından arkadaşlarımdan Datça Turizm Danışma Müdürlüğü’ne atandığımı öğrenince ’Datça nerde’ diye sorup, Türkiye haritasını önümüze almıştım. Haritayı açıp baktığımda,6000 nüfuslu Güneybatı Egede küçük bir ilçe olduğunu keşfediyordum..

1997 Ocak ayının son günlerinde, Muğla’ya gelmiş, İl Turizm Müdürlüğünde, Turizm İl Müdürü Ufuk Soğancı ve arkadaşlarla tanıştıktan sonra, Datça’ya giden bir dolmuşta kendimi bulmuştum. Marmaris’i geçtiğimizde hava kararmış, az sayıda yolcuyla  70 km’lik dar dolambaçlı yolu bir sağa, bir sola savrularak 2 saatlik yolculuktan  Datça, Atatürk caddesindeki son durakta inmiştim.

Turizm Danışma Müdürlüğündeki Şener Batırlı’yı beni  bekler buldum. Şener’in yer ayırttığı pansiyona yürüyerek  ulaştığımızda, Hükümet konağındaki Turizm Danışma Müdürlüğü  levhası karşımdaydı. Pansiyon sahibi  Foto Fevzi ile o zaman tanışmış, aynı zamanda Anadolu Ajansı muhabirliğini yaptığını söylemiş, Şener’i evine gönderdikten sonra bir süre sohbet etmiştik. Datça ile ilgili bilgileri aldığım ilk kişi Foto Fevzi  olmuştu. Akşamları pek fazla açık lokanta olmaz, Korsan’ın lokantası açıktır diyerek beni oraya gönderiyordu.

Yemek sonrası Datça Limanına yürüyüş yaparak  şehri tanımaya çalıştım. Limanda birkaç balıkçı teknesi vardı. Çoğu işletmeler kapalıydı, ama yıllar sonra,mavisini göremesem de deniz kokusu almak  güzeldi.15-20 Dakika sonunda yürüyüşümde karşılaştığım kişi sayısı ancak  birkaç kişiyi bulmuyordu.

İlk izlenimim. Sessiz, sakin kent. Münih’te alışveriş yerleri kapanınca sessizleşen ve ıssızlaşan cadde ve sokakları  aramayacağımı  düşündüm o an. Datça’yı  gün ışığında görmek gerekliydi. (SÜRECEK)