Datça Havadis: Röportaj: (Gökçer Karaağaç)

Eylül...

Bir kız çocuğu...

Uzun yıllardır havasına, suyuna, toprağına, insanına aşık olduğu Datça’da  yaşıyor.

Normal bir hayatı, günlük rutinleri, olağan telaşları, olağanüstü hayalleri, heyecanlı deneyimleri, sokağın başından duyulabilecek kahkahaları olan sıradan bir genç kız.

Sıradan olmak belki de şu hayatın en konforlu durumuydu.

Ama hayat onu yakın zamanda “özel” bir sınava tabi tuttu.

Bacağında ortaya çıkan şişlik sonucu muayene olduğu değerli hekimler ultrason, kan testleri, MR, PET, biyopsi gibi detaylı bir çalışmanın ardından teşhisi koydu: Ewing Sarkomu...

1 milyonda 1 kişide görülen Ewing Sarkomu teşhisi ile uzun, meşakkatli, çetin bir yolculuğa çıktı Eylül.

Peki neydi bu Ewing Sarkomu?

En yalın haliyle Ewing Sarkomu; çocuklarda ve gençlerde  görülen Kemik ve Yumuşak Doku tümörünün agresif özelliğe sahip,  hızla çoğalan ve büyüyen kötü huylu türüdür. Bu tümör bir kanserdir ve kesin nedenleri bilinmemektedir. Ancak hızlı kemik büyümesi zamanlarıyla ilişkili olabileceği düşünülüp gençlerde neden daha fazla vaka görüldüğünü açıklayabilir.

İşte bu teşhis sonucu hem Eylül hem de ailesi için o zorlu süreç başlamış oldu. Siz, adına tedavi deyin, imtihan deyin, şifa deneyimi deyin...

Ya da “dayanışma” deyin.

Zira onları bu yolculukta Datça yalnız bırakmadı. Eylül’ün tedavi sürecinde yüce gönüllü Datçalılar maddi, manevi destekleriyle bu güzel aileye kayıtsız kalmadılar.

Bu röportaj bir genç kızın hayata verdiği tutku ve umut dolu mesajlarını hem onun hem de ailesinin Datça halkına teşekkür ve minnetlerini içerir.

Eylül’ün annesi olarak birgün böyle bir röportaj vereceğiniz eminim aklınızın ucundan bile geçmemiştir.Ama hayat tam da böyle bir yer, planların ötesinde başımıza gelenler... Öncelikle sizi tanıyabilirmiyiz?

Ben Nur Türkyılmaz. Gazeteciyim ve yıllarca birçok insanla röportaj yaptım. Fakat bugün bir röportajın konusu olduğum için heyecanlıyım. 46 yaşındayım. Ömrümün en fazla yıllarını Datça’da geçirdiğim için kendimi Datçalı olarak görüyorum. Asıl mesleğim gazetecilik fakat Datça’da once birçok kişi beni çok sevgili Diş Hekimi Filiz Öztoprak’ın asistanı olarak tanıdı. Sonra da Datça’ya ve Datçalıya gönlünü adamış çok değerli üç ailenin birlikte hayata geçirip yaşattıkları, benim için çok özel bir yeri olan Bizim Ev Datça’nın üyesi oldum. Bir kızım var. Adı Eylül. Eylül’ün annesiyim.

Eylül... Peki o nasıl bir genç kız? Onu da anlatır mısınız bize?

Eylül, okyanus gözlüm. Çok derin bir karakter. Hassas ve duygusal bir yapıya sahip. Çok da yetenekli. Aslında sıradanlığı hiç sevmiyor. Farklı olan her şeye ilgisi var.Daha ilkokuldayken Muğla’nın minikler dalında lisansını alan ilk okçusu oldu. Sonra 6. Sınıfta 450 kişilik bir sahnede  ilk piyano konserini verdi. Harika sesi var ve şarkı söylemeyi çok seviyor. Aynı zamanda aktif voleybol oynuyor. İmkanı olsa yeryüzündeki tüm etkinliklere dahil olabilir. O muhteşem bir genç kız. Keşfedilmeyi bekleyen değerli bir hazine..

Datça ile yollarınız nasıl kesişti? Sizin için Datça ne ifade ediyor?

Büyük şehirlerin telaşından, gürültüsünden, stresinden ve en önemlisi artık olmayan güvenilirliğinden sonra sığınacak güvenli bir liman arayışı gibiydi Datça’ya yerleşme hikayemiz. Kızımızın yaşama özgürlüğünü kısıtlamadan, sokaklarında, caddelerinde korkmadan yürüyebileceği, koşup oynayabileceği, güvenle büyütebileceğimiz bir memleket arayışımız sırasında tanıştık Datçayla. Coğrafyasıyla, kültürüyle, insanıyla aşık olduğumuz bu kasaba ailecek nefes aldığımızı hissettiğimiz tek yer.

Yeni bir şehre taşınmak Eylül’e neler hissettirdi? Onun hayatında Datça nasıl bir yer kaplıyor?

Datça’ya yerleştiğimizde Eylül henüz çok küçüktü. İlkokula burada başladı. Şimdi ise liseli bir genç kız. Zaman içerisinde Datça ona denizi ve doğayı, hayvanları çok sevdirdi. Benimle birlikte uzun yürüyüşler yapmak, doğada vakit geçirmek çok hoşuna gidiyor.Eylül’ün Datça’da dikkatini en çok çeken sokaklarda gördüğü tüm kedi ve köpekler, hatta eşekler oldu. Bulduğu her boş araziyi barınağa dönüştürme isteği var. Tam bir hayvansever. Hatta evde birlikte yaşadığı Jess adında bir Akita cinsi köpeği ve bahçede baktığı Garip adında kangal kırması bir köpeği var.

O güne dönelim. Kızınızın sağlığı ile ilgili ters giden bir şeyler olduğunu nasıl hissettiniz ve ilk süreçte neler yaşadınız?

Eylül bacağında ağrısı olmayan bir sertlik ve hafif bir şişlik farketti. Başta aktif voleybol oynadığı için ters bir hareket yaparak incitmiş olabileceğini düşündük. Fakat şişlik her geçen gün hızla büyümeye başladı.Vakit kaybetmeden bir ortopedi doktoruna göründük. Şişliğin büyüklüğü ve oluşturduğu risk bizi şimdiki hekimimiz Prof. Dr. Önder Ofluoğlu ile buluşturdu. Yapılan tetkikler sonucunda  da zorlu ve uzun bir yola girmiş olduğumuzu öğrendik. Başta büyük bir şok yaşadık. Korktuk elbette. Çoğu insanın başına gelen şeyin bizim de yaşama olasılığımız olduğunu bildiğimiz için kabullenmemiz zor olmadı. Önce Allah’a sonra doktorlarımıza, Eylül’ümüzün yaşama olan bağlılığına güvenerek ve  ona olan inancımızla bu yolu yürümeye başladık.

Peki Eylül? O durumu ile ilgili neyi ne kadar biliyordu? Şeffaf mıydınız yoksa bazı perdeler kondu mu araya?

Eylül’e ne kadar detay vermemiz gerektiği konusunda başta çok tereddüt ettik. Ve detayların bu gibi durumlarda çok da gerekli olmadığına karar verdik. Çünkü moral en büyük tedavi unsuruydu. Eylül’ün psikolojik durumu her şeyden daha önemliydi. Doktorlarımızla bu konuda hemfikir kaldık. Ve Eylül’e sadece tedavi sürecini şeffaf bir şekilde anlatmaya karar verdik.

Yaşayan bilir ama tasvir etmeye çalışmanızı istesem... Neydi ilk hissettiğiniz, aklınızdan geçen, ilk temenniniz, hiç dilinizden düşmeyen duanız?

Eylül bana göre seçilmiş bir kızdı.  Milyonda bir görülen bu tümörün Eylül’ümüzde görülmesi bize göre büyük bir sınavdı. Ve biz bu sınav için seçilmiş ailelerden biriydik. İlk öğrendiğim an sadece avaz avaz bağırmak istedim. Neden biz diye.. Engellenmeyeceğim şekilde hıçkıra hıçkıra ağlamak istedim. Beynimde karmakarışık duygular, sesler  beni dünyadan uzaklaştırmıştı. Kendime geldiğimde karşımda masmavi gözleriyle gözlerimin içine bakıp neler olduğunu öğrenmek isteyen Eylül’üm vardı. Hiçbir şey belli etmeden onunla konuşmalıydım. Korkutmadan, incitmeden anlatmalıydım. Ve öyle yaptım. Bizi yakından tanıyanlar çok iyi bilir kendi küçük dünyamızda umut doluyuzdur, pozitifizdir. Durumu kabullenme sürecini atlattıktan sonra hiç karamsarlığa kapılmadan sadece “buna da şükür” dedik. Daha beterinden korunduk belki de diye düşündük..Bu günlerde tek  duamız Sabır ve Şükür..

Kısaca konulan teşhisten ve tedavi sürecinden bahsedelim mi?

Teşhis Ewing Sarkomuydu. Agresif, hızla büyüyüp çoğalan anormal hücrelerden oluşan bir tümör. Bacakta 2 adet ve her biri 7.5 cm boyutunda. Kemoterapilerle vücudun başka bir bölgesine sıçramasını önlemek ve mevcut tümörü küçültmek amaçlandı. Fakat 2 seans kemoterapi sonrasında %30 cevap aldığımızı öğrendik. Apar topar cerrahi müdahale yapıldı. Ve tümörün bulunduğu alan başarılı bir şekilde temizlendi. Tedavimizin burada son bulmasını çok isterdik ancak operasyon sonrasında 30 günlük bir radyoterapi planı hazırlandı. Radyoterapi sonrasında ise iki seçenek sunuldu. Birincisi, ya 4 seans daha kemoterapi görecek Eylül, ki aldığımız her iki kemoterapi seansından beklenen cevap yeterli olmadı  ve  ağır yan etkilerle karşılaştık. İkincisi ise, Belçikadan getirtilecek olan akıllı ilaç.. Ki bu doktorlarımızın önerdiği seçenek.

Sizi bu süreçte en çok ne zorladı?

Bu bize sunulan mecburi bir yoldu. Ve bu yolu öyle ya da böyle yürümekten başka çaremiz yoktu. Bu yolun ne kadar meşakkatli olduğunu da sadece yaşayan bilir. Hem manevi hem maddi çok ağır bir yük sırtlandık. Çok zorlandık. Zorlanıyoruz da.. Devlet hastanelerinde tedavisi yapılamayan bu hastalığın zaten Türkiye’de sayılı uzmanı var. Bu doktorlarımızdan biriyle Prof. Dr. Önder Ofluoğlu ile yola çıktık. Bağdat Caddesi’nde kendine ait özel bir kliniği var. Doktorumuza olan güvenimiz tam. Bu anlamda birlikte hareket ettiği önerdiği onkologlarla da yola devam ettik. Hepsi özel hastanelerde  görev yapıyor. Ameliyatımız da yine doktorumuzun bize seçenek sunduğu hastanelerden birinde yapıldı. Acı bir gerçek ki özel hastanelerde tedavi gördüğümüz için devlet bize bu konuda ne yazık ki destek olmuyor. Valilikten bağış kampanyaları düzenleyebilmek için onay dahi alamadık. Nedeni ise özel hastanede tedavi gördüğümüz içindi.

Aileniz, yakın çevreniz, dostlarınız haliyle durumdan haberdar oldu. Bu süreci onlarla paylaşmak sizi hafifletti mi? Ne tür tavsiyeler, destekler aldınız ya da sizi rahatsız eden söylemler duydunuz mu?

Evet bizim gibi tüm ailemiz de Eylül ile ilgili durumu öğrendiğinde büyük bir şok yaşadı. Sürecin başından beri her biri büyük bir özveriyle bizim için çabalıyor. İyi ki varlar. Onlar olmadan bu durumun nasıl üstesinden gelirdik bilemiyorum. En çok duyduğum söylem kesinlikle güçlü olmam gerektiğiydi. “Güçlüsün, güçlü ol”. Gerçekten güçlü müyüm? Ben bir anneyim ve ben, yaşama sebebim olan evladımla sınanıyorum. Mecbur olduğum için güçlü gibi duruyorum. İyi niyetini alıp da bizim yanımızda olan tanıdığımız tanımadığımız herkesle birlikte bu gücü elde ediyoruz. Rahatsız olduğum söylemler de var elbette. Mesela ismini dahi anmak istemediğim bu teşhisi o kadar rahat söyleyebilen var ki çok rahatsız edici. Sanki sonunda ölüm varmış gibi tedavisi yokmuş gibi umutsuz bir vakaymış gibi olaya bakıp cümleler kuranlar bizi çok rahatsız ediyor. Bu kadar karamsarlığa gerek yok. Her şeyin başı inanç, inanmakla çözülür her sorun. Sabır diyerek sınavımızı en iyi şekilde vermeye çalışıyoruz.

Ne öğretti bu süreç size? Eminim söyleyecekleriniz aynı şeyi yaşamasalar da birçok kişinin hayatına dokunabilir?

Sabrımız, sevgimiz, iyi niyetimiz defalarca sınandı. Yorulduk. Hem de çok yorulduk. Bazen yorgun yüzümüze bakarak “Böyle mi olmalıydı?” diye kaç kez hayatı sorguladık. Pes etmedik etmiyoruz. Her gün güneş yeniden doğuyor bizim için. Her sıkıntı geldiği gibi de gidiyor. İnanın buna. Eylül bu yaşadıklarından sonra çok daha güçlü bir karakter olarak hayatına devam edecek. Bu süreç bizi güçlendirip, umudumuzu, inancımızı artıran  iyimser bir bakış açısı sağladı. Güçlü yanlarımızı keşfediyoruz mesela. “Dayanamıyorum.” dediklerimize dayandığımızı farkettik.

Umutlar, hedefler, hayaller... Onlar bizi hayata bağlayan, motive eden, yol katetmemizi sağlayan araçlar... Eylül’ün annesi olarak uzun vadede planlarınız nelerdir?

Eylül’ün annesi olarak kısaca karşımıza çıkan engel her ne olursa olsun umudumuzu kaybetmeyelim diyorum. Hedeflerimize odaklanıyor  ve hayallerimizden asla vazgeçmiyoruz. Uzun vadede planlara gelince de hayat bizi öyle bir gerçekle karşı karşıya getirdi ki hayatın ne demek olduğunu çok iyi anladık. Bundan sonra asla plan yapmıyoruz. Anı yaşıyoruz. Çünkü gördük ki hayat gerçekten biz planlar yaparken karşımıza çıkanlardan ibaretmiş.

Peki gelelim Datça’ya... Datçalılar da Eylül’ü kızları gibi sahiplenip el verdiler bu yolculukta size değil mi?

Datça’m… Çok değerli Datçalılar. Datça’yı bize aşık ettiren onlar. Hayattaki tek mottom insana yatırım yapmak oldu. Ve bu zor günlerimizde yanımızda olup desteğini bir an olsun üzerimizden çekmeyenler  sayesinde yaptığım yatırımı da ortaya koydu. Ne çok insan biriktirmişiz küçücük dünyamızda. Sürecin başından beri bizi hiç yalnız bırakmadılar. Başta yüreği büyük iş insanları ve güzel dostlarımız. Onlar sayesinde gücümüzü koruyarak tedavimizi bu aşamaya getirdik. Radyoterapi bittikten sonra bizi yeniden zorlayacak yeni bir sürece başlayacağız.. O süreçle ilgili bilgiyi paylaşacağım. Ve bir kez daha desteğe ihtiyacımız olacak. Bizi yine yalnız bırakmayacaklarına olan inancımız sonsuz. İyi ki varlar.

Nasıl bitirelim bu röportajı? Son sözü size bırakıyorum...

Eylül’e Ewing Sarkomu tanısı konduğunda hani aniden bir duvara toslamış gibi hissedersiniz ya kendimi öyle hissettim. Bu hiçbir şeyin sonu değildi. Aksine bizim için “ Her şey şimdi başlıyor.” demekti. Eylül bu hastalıkla henüz 15 yaşında tanıştı. Ve bu hem onun için hem de bizim için bir şanstı. Geriye dönüp bakmamaktı. İleriyi planlamamaktı. Yaşadığımız hiçbirşeyden pişman olmamayı öğrenmekti. Keşke dememekti. Ve yaşamımız süresince önemseyeceklerimiz listesini alalade yazmamaktı. Hayatta başımıza ne gelirse gelsin her şeyin başı sağlık demeyi daha iyi kavrayabilmekti.

Hayırlısıyla tedavimizi bitirip evimize Datça’mıza, sevdiklerimize yeniden kavuşacağımız günü heyecanla bekliyoruz.

Bu süreçte gerek maddi gerekse manevi desteklerini esirgemeyen herkese çok teşekkür ediyorum. Her şey gönüllerince olsun.

* * * * *

Değerli arkadaşlarımız;

Kızımız Eylül'e 1 milyonda 1 kişide görülen Ewing Sarkomu teşhisi konulduğundan birkaç aydır tedavi görmek için İstanbul’dayız .

Kemoterapi, cerrahi müdahale ve 30 seans radyoterapiden sonra yeni bir sürece geçiş yapıyoruz.

Eylül’ümüzün  desteğinize ihtiyacı var

Tedavi sürecinde bizleri yalnız bırakmadınız ve bundan sonra da yalnız bırakmayacağınızı biliyoruz.

Tüm iyi niyetlerinizi alıp yanımızda olmanıza ve  desteğinize ihtiyacımız var. Hep birlikte aşalım bu zor günleri.

Paylaştıkça çoğalsın sahip olduklarınız ve Allah kimseye yaşatmasın bugünleri..

Çok teşekkür ederiz

Nuran Türkyılmaz

0 544 461 20 11