II. Dünya Savaşı yıllarında Türkiye’nin izlediği politikayı içeren yerli ve yabancı onlarca kitap, makale yazıldı, filmler, belgeseller çekildi. Yine de bu konuyu bilmeyen, okumayan, daha doğrusu anlamaktan aciz insanların söz söylemeleri genel kültürümüzün ne hale düştüğünü görmek insanın içini acıtıyor,
II. Dünya Savaşında yurdumuzdaki ekmek karnesi olayını en azından birkaç kez yazmıştım. Anlaşılan benim ve tarihçilerin yazdıklarından hiç ama hiçbir şey öğrenemeyenler var… Bu konuda bir şeyler söylemek isteyen politikacı geçinenler; en azında GOOGLE’ye girip baksalar belki de söylediklerinden utanırlar,
Bu konuya bir kez daha neden girdiğimi soracak olsanız; hemen yanıtlayayım:. Birkaç gün öncesi televizyon ekranlarında izlemiştim. Günümüzde tabela partisi olan bir partinin başkan yardımcısı; belki söyleyecek başka  sözü olmadığından İsmet İnönü’ye ekmek karnesi yüzünden yüklenmiş!...
Bu yazımı okuma zahmetine girer mi girmez mi bilemem ama, ben yine bir şeyler yazmak istedim.
II. Dünya Savaşına İsmet İnönü basiretli bir politika uygulayarak ateş çemberi içerisine girmekten ülkemizi kurtarmıştı. O günleri yaşamış kuşaklar veya bu konuda yazılanları okumuş olanlar ekmek karnesinin ne olduğunu öğrenirler diye düşünüyorum. . Türkiye her an savaşa girmenin eşiğindeydi.  Almanlar Trakya sınırımıza dayanmıştı, Alman keşif uçakları yalnız Trakya’da değil İstanbul üzerinde de uçuyordu.  Türkiye o günün koşullarına göre büyük bir ordu beslemek zorundaydı. Yardımına gelecek müttefiki yoktu, Kısacası kendi başına kalmıştı.  Bütün Avrupa ve Asya can derdine düşmüştü. İthalat ihracat hak getire… Türkiye kendi kendine yetme konumundaydı. Bunun için de bazı kısıtlamalara gidilmesi zorunluydu.  O günleri küçük bir çocuk olmama, babamın da sürekli askere alınmasına, Trakya’daki savunma mevzilerini yapan bir mimar olmasından ötürü yaşananları çok iyi gözlemleyebiliyorum. Bazıları gibi işkembeyi kübradan atmıyorum. Yakın tarihlerde yaşadığım o günleri İBB’nin İstanbul dergisinde ve bazı gazetelerde yazmaya çalışmıştım. Yeri geldikçe yine de yazacağım.
Anadolu’da eli silah tutan hemen herkes silah altına alınmıştı, tarım hayvancılık gibi işler halka yetecek boyutlarda değildi.
O zorlu, sıkıntılı günlerde halka ekmek karnesi dağıtılması zorunlu olmuştu. Kişi başına verilen ekmeğin kaç gram olduğunu şimdilerde hatırlamıyorum; bildiğim bir gün biraz daha fazla bir gün daha azdı. Bunun için de bir  gün aç bir  gün tok günü denirdi. Ekmek karnesinin yanı sıra patiska gibi bazı ürünler de karneyle alınıyordu. O günleri yaşamış çoğu kişi gibi küçük yaşta olmama rağmen benim nüfus kâğıdımda da ekmek ve patiska almaya hak kazandığımı gösteren damgalar vardır. Yıllar sonra nüfus  cüzdanımın nüfus cüzdanlarının değiştirilmesi sırasında tarihi bir belge olduğundan onu teslim etmemiştim. 
Türkiye’de ekmek karneyle verilirken savaşan ülkeler kıtlıkla, açlıkla boğuşuyordu. Yunanistan’da aç kalanlardan bazıları hayvanat bahçesindeki hayvanları yemeye çalışmışlardı. Yunan Başbakanı Metaksas İnönü’den yardım istemek zorunda kalmıştı. Bazı Yunan askerleri gizlice Ayvalık’a giderek oradakilerin yiyeceğini zorla almaya çalışmışlardı. Bunu öğrenen İnönü o köylülerin zararını karşılamış, bunu konu bile yapmamış, o günlerin basınında da bu konu yer almamıştı. Yaşamının büyük bir bölümü savaşlar içerisinde geçiren İnönü açlığın insanlara neler yaptıracağını biliyordu. Batıda bir çift yumurta uğruna kendilerini satan kadınlar vardı. Demokrasiye geçiş döneminde bir gün İsmet İnönü’nün karşısına bir kız çocuğunu çıkararak ona bizi ekmeksiz bıraktın dedirtmişlerdi. İsmet İnönü de kızın başını okşayarak “Seni ekmeksiz bıraktım ama babasız bırakmadım” demişti.
Ekmek başta olmak üzere bazı gıda veya gerekli ürünlerin karneye bağlanması yalnızca Türkiye’ye özel bir durum değildi, İngiltere, Fransa, Almanya başta olmak üzere Avrupa ülkeleri ve okyanus ötesi ABD de yiyecek karnesi uygulanıyordu. Ne gariptir ki; yıllar sonra o ülkelerdeki politikacılardan hiç biri iktidarı bu yönde suçlayan konuşmalar yapmamışlardır.  
Avrupa’da savaşın sona erdiği 1945 yılının yaz başlangıcında komşularımız çarşıda simitçi fırını açıldı diye haber vermişlerdi. Simitçi fırınını değil, simit nedir bilmiyordum. Büyüklerimden ısrarla beni çarşıya götürmelerini istedim ve simitçi fırınının camekânına dizilmiş simitleri, halkaları gördüm ve ilk kez tadına bakmıştım.
Savaşın sona ermesinden sonra Türkiye’nin erken olmakla beraber demokrasiye geçişindeki çalkantılı yıllarda ekmek karnesini bazı siyasiler polemik konusu yapmışlardı. Bazıları da savaşa girmemekle erkekliğimizle oynadılar diyen Demokrat Parti milletvekili bile çıkmıştı. Arşivler ortada merak eden bakar ve görür…
Bu olayı oy uğruna çarpıtmışlardır. Bunu yapanların asıl amacı da Atatürk’ten sonraki devlet adamı İsmet İnönü dönemini karalamaktan başka bir şey değildi.
İsmet İnönü ekmeği karneye bağladı diye ahkâm kesenler; biraz o günlerle yaşananları okusun; gazete arşivleri ortada. Öyle zorlanmalarına da gerek yok internete girip istediklerini öğrenebilirler.
Sanırım tarihi olayları çarpıtarak değil de objektif olarak düşünmek çok daha inandırıcı olur.