Bence bu sözü okumayla yazmayla ilgisi olmayan biri söylemiş olsaydı; güler geçer haydi canım sende derdim.  Yakınlarda bazı olayları yaşayınca; öyle pekte yabana atılacak bir söz olmadığını anladım. Yıllar önce bir fakülte dekanı bize cahil insan lazım gibisinden bir söz söyleyince; bir akademisyen, hem de yönetici böyle bir sözü nasıl söyler demiş, sonra sözünün altında ne var, elin ağzı torba değil diye üzerinde durmamıştım.  

Şimdi düşünüyorum;  acaba doğruyu mu söylemiş diye…

Biraz garip gelecek ama seçimden bu yana ne televizyonlarda tartışma programlarını, ne haberleri, ne sosyal medyayı,  ne de gazeteleri okumayalı neredeyse bir ay oldu.  

Kısacası dünyada ve ülkemizde ne olup bitiğinden habersiz yaşıyorum.

Sinirlenmiyorum, ne olacak ne gidecek diye düşünmüyorum. Fark ettiyseniz gazete yazılarımda da siyasetten hiç söz etmiyorum.

Çok rahat bir yaşammış; hiçbir şeyle ilgilenmemek, daha doğrusu cahil kalmak…

Bu yargıya neden vardığımı önceki köşe yazılarımdan birinde yazmıştım. Kendimce aldığım bu karara ne kadar uyarım; ona bir şey söyleyemiyorum. Huylu huyundan vazgeçer mi diye bir atasözümüzün olduğunu da biliyorum.

Dünyadan kopuk yaşadığım günlerde bol bol kitap okudum, bilgilendim, yeni şeyler öğrendim.  Daha doğrusu aydınlandım.

Osman Balcıgil’in “Afife Jale”, “Putlar Yıkılırken”, “Suat Derviş, “, Heather Morris’in “Auschwitz dövmecisi”, “Cilka’nın yolculuğu”,  Helga Wiıss’ın “Helga’nın günlüğü” kitaplarını okudum. Sırasını bekleyen, okuyacağım daha birkaç kitap var.

Bunları okurken gündemden uzaklaşmanın çok daha yararlı olduğunu gördüm.

Şimdilerde artık evlerine gazete, kitap girmeyen, televizyonlarda zıttırı vızık programları izleyenlere artık kızmıyorum. Meğer onlar bizden çok daha bilinçli olup sinirlenmeden rahat yaşamının sırrını bulmuşlar.

Memlekettin kaderini değiştirecek seçime gelince; öyle uzun uzun düşünmek de önemli değil. Ya futbol takımı tutar gibi birine oylarını verecek ya da aile bireyleri veya güvendikleri kişilere uyacaklar. Dergâhlardan birine kapılanmışlarsa da şeyh efendinin emrine uyacaklar.

Her şeyde bir hayır vardır sözü onlar için önemli olur. Her şeyde bir hayıf vardır deyince aklıma bir öykü takıldı.

Öykü bu ya bir zamanlar Afrika’nın kabilelerinden birinde bir kral yaşarmış.

Kralın da çocukluktan beri birlikte büyüdüğü yanından hiç ayırmadığı, çok güvendiği bir dostu varmış.  Ancak bu dostunun bir özelliği varmış; her olay karşısında hiç düşünmeden hep aynı sözü söylermiş:

– Bu işte de bir hayır vardır!
Bir gün kralla dostu birlikte ava çıkmışlar. Kralın dostu çakma tüfeklerini doldurup doldurup krala verirmiş. Kralda onunla avlanacağı hayvanlara ateş edermiş…

Yine bir gün tüfeklerden birini doldururken yanlış yapmış, tüfek geriye doğru patlamış ve kralın başparmağı kopuvermiş…

Kral kopan parmağın acısı içerisinde kıvranırken dostu yine aynı sözü söylemiş:

-Her işte, bunda da bir hayır vardır.

Kral kızmış; ne hayrı görmüyor musun parmağım koptu…

Kızgınlıkla dostunu zindana attırmış…

Aradan bir süre geçmiş; kral uzak bir ülkede adamlarıyla birlikte avlanırken yamyam kabilesinin eline düşmüşler. Onları köy meydanının ortasındaki bir direğe bağlamışlar önlerine yakmak için odun yığmışlar.  Yamyamların reisi kralın başparmağının olmadığın fark etmiş. Meğer o kabilede uzuvlarından biri eksik olan insanı yediklerinde başlarına büyük bir felaketin geleceği inancı varmış. Böyle olunca da kralı serbest bırakıp diğerlerini pişirip yemişler. Sarayına dönen kral kopuk parmağından ötürü canını kurtardığını anlayınca, pişmanlık duymuş ve zindandaki dostunu hatırlamış ve onu oradan çıkararak başına gelenleri anlatmış.

Sonrada: Haklıymışsın dostum. Parmağımın o gün kopmasında hayır varmış. Seni zindana attığım için özür diliyorum.

– Hayır, beni zindana atmanızda da bir hayır vardı.
– Delirdin mi? Seni bir sene boyunca zindanda tutmanın neresinde hayır olabilir.
– Düşünsenize, zindanda olmayıp da seninle birlikte avda olsaydım, şimdi yamyamlar beni yemiş olacaklardı.

Kıssadan  hisse bir öykü; ne denir her şeyde bir hayır vardır!..