Hepimiz ölümlüyüz ama kaçınılmaz olan ölümün nereden ve nasıl geleceğini bilemiyoruz. Bu konuda yazılmış onlarca kitap, makale ve sözler varsa da ölümler insanların içini acıtan bir olgudur.

Birkaç gün önce kaybettiğimiz Gökhan Abur, Türkiye’nin tanıdığı bir dönemin ünlü müzisyeni, hava durumu sunucusu ve meteoroloji mühendisiydi. Benim de Nazan teyzemin oğluydu. Ayrı şehirlerde yaşıyorsak da telefonla sıkça görüştüğümüz oluyordu. Pandemi öncesi konser vermek üzere geldiği Bodrum’da uzun uzun sohbet etmiştik. Karşılıklı son görüşmemiz olduğunu nereden bilebilirdim. Vefatından birkaç gün önce yine görüşmüş, sağlığının iyi olduğunu söylemişti, sonra başka konuya dalmıştık. Bir kaç yıl önce kaybettiğimiz İstanbul Şehir Tiyatrolarının ünlü oyuncularından Erhan Abur’un da kardeşiydi.

Sosyal medyada Gökhan’ın vefatı ile ilgili paylaşımları gören eşim haberi verdiğinde şaşırıp kalmıştım. Uzun süredir kanser illetinden muzdaripti ama bana iyiyim demişti.

Gökhan’ın vefatını öğrendiğim an birden geçmiş yıllara döndüm. Annemin babası hakim olan İsmail Hakkı Ergüvenç emekli olduktan sonra İstanbul Yenikapı’da bir ev satın almıştı ve aile bireyleri orada toplanır sohbet ederlerdi. Gökhan benden sonraki torun kuşağıydı. Afyon’da 1943 yılında dünyaya gelmişti. II. Dünya Savaşının zorlu günleriydi. Türkiye savaşa girecek gibiydi. Havacı olan babası staj için İngiltere’ye gönderilmişti.

Gökhan İlkokulu Kadıköy’de okumuş, babası ordudan ayrılıp Karabük Demir Çelik işletmesinde görev alınca o da ortaöğrenimini Demir Çelik Lisesi’nde yapmıştır. Müziğe de orada başlamıştı. Ben İstanbul Üniversitesinde arkeoloji öğrenimi görürken Karabüklü arkadaşlarımızdan Süheyla, Selma ve Güngör, Gökhan’ın iyi bir müzisyen olduğundan söz ederlerdi. Müzik çalışmalarına amatör olarak 1959 yılında lise arkadaşlarıyla kurdukları bir toplulukla başlamıştır. Sonra onlarla birlikle yüksek eğitimini yapmak üzere İstanbul’a gelmişler, Gökhan İstanbul Teknik Üniversitesi Meteoroloji bölümünü kazanarak yüksek mühendis olmuştur. Öğrencilik yıllarında haftalık bir gazetenin 1967 yılında açtığı yarışmaya katılmış ve kısa sürede profesyonel bir sanatçı olmuş, plakları birbirini izlemiştir. Onun döneminde Yasemin Kumral, Nilüfer, Yeşim, Yeliz gibi sanatçılar da ünlenmişlerdi.

Sahnede son derece rahat, kendinden emin ölçülü hareketleri, içli dokunaklı sesi ve hepsinden öte sempatik davranışlarıyla sevilen karakterli bir sanatçı olmuştur. Magazin basınında aleyhinde tek bir satırın yazılmadığı ender sanatçılardan birisidir. Ailesiyle birlikte mazbut yaşantısının yanı sıra plakları ve konserlerle haklı bir ün yapmıştır.

Hatırladığım bazı şarkıları; Gönül kaçanı kovalar, Kaybolan aşk, Taparım seversen, Yüzyıllar sonra, Al sazım, vur sazım, Hata bende, Yalnız adam, Ben palyaçodan başka neyim; Bülbül ötmez, derdim bitmez; Yardan ayrı, elden gayri ve Gül bahçesi.

1983’ten sonra denizcilikle ilgilendi. Sonrasın da uzak yol kaptanlarına eğitim verdi. 2000 yılında Açık Radyo’da iki yıl  “Açık Deniz” adlı program yaptı. 2000 yılından sonra, Atlantis Yatçılık’ta “Meteoroloji ve Denizde Hava Tahmini” dersleri vermiştir.

Meteroloji Yüksek mühendisi olduğundan bir süre şarkılarından ve konserlerinden uzak kalarak Boğaziçi Üniversitesi Kandilli Rasathanesi’nde ve Deprem Araştırma Enstitüsü Meteoroloji Bölümü’nde görev yaptı. Kandilli Rasathanesi Meteoroloji Mühendisliği görevinden 2003 yılında emekli oldu. Emekli olduktan sonra yeniden çok sevdiği müziğe dönmüştür. Şevket Uğurluer ile Para Palas’da programlar yapmış, döneminin müzisyenleriyle birlikte kurduğu Kargalar Kafeste topluluğu ile yurdun çeşitli yerlerinde konserler vermiştir. Meteoroloji konusunda pek çok öğrenci yetiştirmiştir.

Televizyonlardaki nostalji müzik programlarında ve YouTube’den şarkılarını zevkle izlediğimi rahatlıkla söyleyebilirim.

Farabi’nin ünlü bir sözü vardır: sanki uzun yıllar öncesi onun için söylenmişti: “İyi bir insan öldüğünde ona ağlamayın. Asıl onu kaybeden topluma ağlayın.”

Robert Goddard da acaba şu sözleri onun için mi söylemiştir: “Centilmen olarak doğmak bir tesadüftür. Fakat bir centilmen olarak ölmek büyük bir başarıdır.”

Sevgili Gökhan bence sen ölmedin; yaptıklarınla uzun yıllar daha yaşayacaksın. Tanrıdan rahmet dilemek, ışıklar içerisinde uyu demekten başka elimden bir şey gelmiyor…

Üsküdar Şakirin Camisi’nde kılınan namazından sonra Çengelköy mezarlığında toprağa verilen Gökhan’ın sevgili eşi Hülya, çocukları İlke, Ekin, Baran ve tüm sevenlerine başsağlığı dilerim.