Basınımızda, televizyonlarda ve sosyal medyada öyle olaylarla karşılaşıyoruz ki; yok artık bu kadarda olmaz diyoruz Ne yazık ki oluyor. Sonrada elimizde olmadan düşünüyor,   yaşadıkça daha neler göreceğiz diyoruz. Televizyon kanaları ile sosyal medyada paylaşılan bazı olayları görünce; görgüsüzlüğün her geçen gün biraz daha arttığını görüyoruz. Kaynağı belli olmadan birden zenginleşen bazı aileler görgüsüzlükleri sergilerken bazıları da adliyeye düşüyorlar.

Kısa bir süre önce yeni doğan bebeğini dostlarıyla tanıştıran bir kadın yeni doğmuş bebeğinin parmağına tektaşlı bir yüzük takmıştı.

Kısa bir süre öncede zenginliğe özenen bugün tutuklanmış bir kadının kuaförde başına Euroları bigudi olarak takmış resimleri sosyal medyada yer almıştı. Ayrıca bu çiftin son model otomobilleri altın tozlu kahve fincanlarından tutun da evinin her tarafı altın kaplı resimleri hayretle izlenmişti.  Günlük harcamamız 750 bin lira diye demeçler bile vermişti. Bununla yetinilmeyerek on iki son model otomobillere devlet el koymuştu. Bu olayın ardından bir başka kadının gazetelerden birinde; şalvardan, kürklü şirket patronluğuna diye boy boy resimleri çıkmıştı. Yine basından öğrenildiğine göre 2020 de köy evinde paylaştığı şalvarlı videolarıyla fenomen olan kadın jet hızıyla yükselip zenginleşmişti.

Bir zamanlar nereden buldun kanunu vardı. Sonra bu kanun yürürlükten kaldırıldı. Yokluktan zenginleşen görgüsüzlerden oluşan bir gurup ortaya çıktı. Bu paraların kaynağı nedir, bilen var mı?

Bunların arkasında kimler var?

O da şimdilik bilinmiyor.

Bu gibilerin ortaya çıkmasında görgüsüzlüğün büyük payı olduğu açıktır.

Sözlüklere görgü ve görgüsüzlük nedir diye bakıyorum; görgü, toplum içerisinde var olan ve uyulması gereken saygı ve incelik kuralları diye tanımlanmış. Görgüsüzlük ise görgüsü olmayan kişiler için kullanılmış. Rüküş ise görgüsüzlüğün bir başka şekli olup; giyimi, süsleniş biçimi gülünç kadınlar için söylenmiş... Oysa görgü konusunda; eskiden Adab-ı Muaşeret, günümüzde görgü denilen pek çok kitabın yazıldığını görüyoruz. Anlaşılan toplum olarak görgülü olduğumuzdan (!) satışı az olan bu kitapları çoğu kişi okumak istemiyor.

Toplumun zengin kesimlerinin şatafat ve gösteriş merakı yeni bir şey değildir. Osmanlı Saraylarında, Rus devrimi öncesi Romanof sülalesi başta olmak üzere Avrupa’nın pek çok krallarında buna benzer görüntüler vardı.  Sonra o şatafat ve görgüsüzlükten eser kalmadı. Anlaşılan emekle kazanılmayan para böylesine har vurup harman savrulmuş olmalı…

Yakın tarihimizde Turgut Özal döneminde de böyle görüntülere şahit olmuştuk. Yıldız Sarayının Has Bahçesinde papatyalar denilen, dönemin iş adamlarının hanımları şatafatlı görüntüler sergilemişlerdi. Lale devrinin özentisiyle kaplumbağaların sırtlarına yanan mumlar yerleştirilmiş, kendileri de Osmanlı saray giysileri, kaftanları içerisinde görüntüler sergilemişlerdi. Bununla da yetinilmeyerek, günümüzde özelliğini yitiren Göksu’da saltanat kayıkları dolaştırılmıştı.

Sonra ne oldu; devir değişti kocalarına ihale alma kaygısı içerisindeki iş adamlarının eşleri Semra Hanımı yalnız bıraktı. O dönemin anlı şanlı iş adamlarının, prenslerin isimlerini bugün hatırlayan bile kalmadı...

İnsanın aklına elinde olmadan şu dörtlük geliyor:

“Nedir bu kavgamız nedir bu telaş

 Ömür dediğimiz biter yavaş yavaş

 Üç günlük dünyanın her şeyi fani

 Bir hoş seda muhabbet kalır arkadaş”.

Emekle kazanılan para böylesine har vurulup harman edilir mi?

Bir zamanların ABD’nin yeri dolmayan Başkanlarından Franklin Roosevelt bakın ne kadar güzel söylemiş;

“Tecrübesiz insanlar, her türlü sorunlarını parayla çözeceklerini sanırlar.”